Το καινούργιο κορίτσι

Part 3

Ένιωσα έναν πόνο πίσω από τα μάτια μου και κατάλαβα πως ήταν το ξεκίνημα ενός πονοκέφαλου που είχε προκαλέσει το άγχος μου. Στα σκαλιά του λυκείου του Χάρτσαϊντ η ανάσα μου σταμάτησε. Μέσα στο μεγάλο, λευκό κτήριο αντήχηση ο ήχος του κουδουνιού. Ανεβαίνοντας τρεχάτη τα σκαλιά, κοίταξα πανικόβλητη το τατουάζ μου και τράβηξα το μανίκι του σακακιού μου για να το κρυψω.
Και τότε έπεσα πανω σε κάτι σκληρό.
«Όπα!»
Ένα ζεστό χέρι με κράτησε. Κρατήθηκα κι εγώ, για να μην κουτρουβαλιαστώ στις σκάλες.
«Περάσαμε κιόλας στις αγκαλιές; Τι έγινε το "Θα σου τηλεφωνήσω εγώ";»
Σαστισμένη, άφησα το χέρι και ίσιωσα τη γραβάτα μου. Μα ποσό αδέξια πια! «Συγγνώμη, αλλά ξέρεις...πρώτη μερα». Έγνεψε αόριστα. «Τα σκαλιά. Πολύ κακή ιδ...»
Σήκωσα το κεφάλι μου. Ο σωτήρας μου ήταν ψηλός και γεροδεμένος, και τα ξανθά μαλλιά του λαμπερά και ατημέλητα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισα να τον περιεργάζομαι με τοκ βλέμμα. Είχε την γραβάτα του χαλαρή στον λαιμό και το δέρμα του ήταν αρκετά μαυρισμένο. Ήταν ένα σέξι αγόρι.
Εκείνος ανασηκώνει το φρύδι του. «Σου αρέσει αυτό που βλεπεις;»
Ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Το κοκκίνισμά μου πάντα με πρόδιδε. Μισώ το λευκό μου δέρμα. Πρέπει να μάθω να κρύβω τα συναισθήματά μου, που κάποτε έδειχνα χωρίς να με νοιάζει διόλου.
«Πρέπει να βρω, ε...» Έψαξα μες στην τσάντα μου κι έβγαλα ένα κομμάτι χαρτί. «Το 10Ε»
«Α, την τάξη μου», μου είπε το αγόρι. «Έχουμε γλώσσα την πρώτη ώρα, με τον κύριο Μόρισον, τον υπεύθυνο της τάξης μας. Θα σε συνοδέψω, αν θέλεις. Είμαι ο Όλι »
«Κι εγώ ή Λιλ. Η Λάιλα δηλαδη».
Ακούστηκε ξανά το κουδούνι. Αυτός, χαλαρός και ανδρός, με κοιτάζει μ' έναν τρόπο που κάνει την καρδιά μου να σκιρτίζει.
«Μήπως θα έπρεπε....ξερεις», του είπα δείχνοντας τη δίπλα πόρτα, «Να μπούμε μέσα;»
Μα τι έπαθα; Το αγόρι θα νομίζει πως δεν έχω καθόλου μυαλό στο κεφάλι μου, δεν μπορώ όμως να κάνω τίποτα γι' αυτό. Όταν κοιτάω τα βαθυγάλανα μάτια του, δεν μπορώ να σχηματίσω ολόκληρες προτάσεις.
«Είσαι καινούργια. Μπορείς ν' αργήσεις όσο θέλεις».
«Κι εσύ; »
«Εγώ σε βοηθάω», μου επισημάνε, καθώς πηγαίναμε προς την γραμματεία. «Σωστά;»
Η γραμματέας μου έδωσε μια στοίβα χαρτιά κι έναν χάρτη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, σήκωσα τα μανίκια μου για να τα κρατήσω καλύτερα.
«Ωραίο τατού!» σχολίασε ο Όλι.
Παραλίγο να μου πέσουν όλα όσα κρατούσα στα χέρια. Έχει πλησιάσει κοντά στ' αυτή μου, χωρίς να τον πάρω χαμπάρι.
«Εγώ.....ευχαριστώ». Ανάθεμα τη βλακεία μου! Η Λιλ έχει κάνει ήδη αισθητή την παρουσία της. Τώρα ο Όλι θα νομίζει πως είμαι ένα κοριτσάκι με ένα ηλίθιο τατουάζ.
Ο Όλι ξεκίνησε με γρήγορο βήμα. «Πρώτα ας βρούμε το ντουλάπι σου. Μπορείς να χώσεις εκεί κάποια απ' τα πράγματά που κουβαλάς».
Παιδιά έμπαιναν βιαστικά στις αίθουσες και τα γέλια κόβονταν απότομα καθώς έκλειναν οι πόρτες. Αρκετοί με κοίταζαν με περιέργεια. Χάρηκα κάπως που έχω παρέα, και μάλιστα ένα τόσο γοητευτικό αγόρι, αλλά την ίδια στιγμή εύχομαι να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Ήθελα ν' ανοίξω τα χέρια μου και να φωνάξω: «Δεν ειμ' εγώ αυτή!» Κι όμως, είμαι αυτή. Πρέπει να είμαι.

Είχα πολύ καιρό να ανεβασω και συγγνώμη...
Αλλαξα το πρόσωπο και το έκανα σαν να τα σκέφτεται η Λάιλα αυτά..(ήταν ιδέα μιας κοπέλας και την ευχαριστώ)
Θα προσπαθήσω να ανεβασω αύριο την συνέχεια..❤❤