Na dat ik zwart zag en even niks meer voelde, begonnen mijn ogen wat meer van de situatie op te nemen. De bus was niet meer in staat om te rijden, want hij was helemaal weggebrand. De kampkinderen die in de bus lagen, zijn allemaal in een rijtje naast elkaar gelegd, nog bewusteloos. Wat raar was want ik lag er niet tussen. En lies was verdwenen! En nog een andere vraag is: wie heeft mijn kampgenoten op een rijtje gelegd?! Ik keek om me heen, nergens zag ik iemand die bij bewust zijn is. De enige die dat is ben ik. Ik ging heel langzaam omhoog, ik kreeg meteen barstende koppijn. Dus ik bleef een paar tellen op mijn knieën zitten, om de koppijn iets te laten zakken. Ik werd een beetje rustiger in mijn hoofd, toen ik iets hoorde ritselen in het bos achter me. Ik loerde naar het bos, of ik iets zag. Ik zag niks, maar toch ging ik kijken of ik lies ergens in het bos zag.
Het is een vreemd bos, een soort spookbos in de avond, maar dan rond een uur of 3 s' middags. Ik kon ver kijken maar Lies zag ik nergens, dus was ik van plan om terug te keren naar de verbrande bus. Maar was iets te ver in het bos gelopen en daardoor was ik de weg kwijt.
