Can This Be Love (ALDUB FANFIC)

CHAPTER 2

CHAPTER 2

Hello there ^__^ Nagustuhan niyo ba guys ang simula ng ating story? Feel free to leave a comment and suggestion in the end of this chapter. Kung mayroon dapat iimprove or may naiisip kayong magandang eksena. Welcome na welcome po kayo :)

Anyway sana patuloy niyo pang basahin ang mga susunod na chapter. Thanks Guys.--Libra

Chapter 2

"Nasaan ako?" tanong ko agad ng magkamalay.

"Nandito ka sa Wowowin. Bigyan ng jacket yan."--Pauleen.

"Hah?"--ako 0__0

"Haha joke lang. Buti naman at nagising ka na ulit. Sabi ng doktor over fatigue ka daw."

"Nasa ospital ako?"

"Tumpak. Dito ka na namin dineretso matapos kang himitayin. Nag-alala talaga ako sayo Maine sobra, akala ko epekto parin ng operation mo one month ago ang pagkakahimatay mo. Haysss buti nalang hindi kaya hindi ko na kinontact mga parents mo." ^__^

"Nasan si Alden?" <3

"Kanina pa umalis. Hmmmm Maine aminin mo inlove ka na ba talaga sakanya? Eh kanina mo lang siya nakilala takenote ilang oras palang." lumapit sakin si Pauleen.

"Hmmm ewan hindi ko alam. Hindi ko maintindihan pero sumisikip ang dibdib ko at parang nawawala ako sa sarili pag nagkakalapit kami."

"Siguro may kilig syndrome ka." si Pauleen nakatitig sakin.

"Anong kilig syndrome?" O__o?

"Yun yung kapag nakikita mo ang taong gusto mo nawawalan ka ng malay dahil sa kilig."

"Hmmmmmmmmm......ganun ba yun?"

Kinabukasan......

"Dok, ano po ba ang lunas sa kilig syndrome?" bumalik ako sa ospital para magpacheck-up dahil curious ako sa sinabi ni Pauleen.

"Hah? Anong kilig syndrome?" tanong ng doktor. O___0??

"Yung sakit na pag nakikita mo ang taong mahal mo nanghihina ka?"

"Hindi kita maintindihan hija. Anong kilig syndrome ang sinasabi mo? Walang ganung uri ng sakit."--doc.

"Yun nga po doc. Yung nawawalan ka ng...." napahinto ako sa pagsasalita at napaisip sandali.

GRRRRRRRRR "Sorry po Doc sa abala. Sorry Sorry." yumuko ako at biglang umalis sa clinic.

"Teka hija nilalagnat ka ba?" O___o??

PAULEEEEEEEEEEEEEEEENNNNNNNNNN lumabas ka diyaaaaaaaaaaaaan....

sigaw ko pagkadating sa harap ng bahay nila Pauleen.

"Oh Maine ikaw pala yan teka bababa lang ako." sagot ni Pauleen habang nakadungaw sa bintana sa second floor.

GRRRRRRR nakakahiya ang ginawa mo sakin bilisan mong bumaba diyan.

Nanlilisik sa galit ang mga mata ko habang naghihintay na magbukas ang pinto.

"Oh bes anong problema. Tara pasok ka....... teka mukang nagliliyab ang mga mata mo?"

"Pauleeeeeen." naiinis kong sabi.

"Hehe bakit besie?" (^_____^) V

"Walang kilig syndroooooooooooooooooome." sigaw ko.