Mijn vakantie liefde (Fleva)

Hoofdstuk 14!

{Speciaal voor @TLabcdefg !!}

Ik knipper met mijn ogen. Ik moet wennen aan het felle licht. "Wa-wat is e-er gebeurt" vraag ik schor. "Je bent flauwgevallen liefje" zegt een mooie en lieve vrouw. "ik ben Danielle de verpleegster" stelt ze zich voor. Ze helpt me overeind zitten en ik zie HEM zitten. Ik had zin om dat bed gewoon weer naar beneden te drukken. Gewoon alsof hij er niet is. "Kan ik even alleen met haar praten?" vraagt HIJ. Ik wil NEEEE roepen maar Danielle knikt en loopt weg. "Eva" fluistert hij. "Je moet meer eten" Ik kijk hem spottend aan. "Hoe durf jij te zeggen wat ik moet doen" sneer ik. Hij kijkt me aan. "ik wil je wat uitleggen" zegt HIJ. "Geen zin in" en ik wil opstaan maar beweeg te snel en word weer zwart voor mijn ogen. Binnen een seconde is HIJ bij me en wil me helpen. Ik sla zijn hand weg en ga weer zitten. "Alsjeblieft Eva laat me het uitleggen" "Wat valt er uit te leggen dan?" spot ik. "ik wou niet weg" mompelde hij. "tuurlijk joh! En ik ben de paashaas" "Eva serieus. Ik wilde niet weg. Ik hiel- hou echt van je. Alleen werden zoveel mensen boos omdat je zo jong bent" ik keek hem boos aan. "A gosie wat ben je zielig" "Eva ik ben serieus!" verheft hij zijn stem. "IK OOK! JIJ HEBT MN LEVEN VERPEST! EIDELIJK VERTROUWDE IK WEER IEMAND! MAAR NEE HOOR OOK DIE LAAT ME IN DE STEEK! JE WIST VERDOMME ALLES VAN ME! IK STOND DE HELE TIJD VOOR JE KLAAR!" schreeuw ik. Eindelijk kan ik tegen hem schreeuwen en vertellen wat ik er van vind. Hij kijkt me aan. "JE BENT GEWOON EEN KLOOTZAK!" en ik hef mijn hand naar hem maar hij houd mijn pols vast. De huid die hij aanraakt tintelt. Nog steeds bij elke aanraking. Zijn ogen gaan over mijn pols en hij trekt wit weg. Zijn duim gaat over een van de diepe sneden. Ik wil mijn pols wegtrekken maar hij is te sterk. "Waarom?" fluistert hij. "OMDAT HET FIJN IS! NOU GOED? DAN KAN IK TENMINSTE ANDERE PIJN VERGETEN" Zijn gezicht staat pijnlijk. "Eva, als-je-blieft geloof me" hij klonk wanhopig. Ik keek weg. Ik wist dat als ik hem aan keek ik meteen oke zou zeggen. En dat wil ik absoluut niet. "waarom, waarom ging je?" fluisterde ik. "waarom pratte je niet gewoon met mij, dan had ik kunnen vertellen hoe ik er over dacht" mijn stem klonk onbedoeld gebroken. "ik was bang" fluisterde hij. Ik keek hem recht in de ogen en wist dat hij mijn pijn zag. Ik zag ook de zijne. Ik wist niet hoe maar ik zag in zijn ogen dat hij alles meende. Alleen ik weet niet of ik hem ook echt kon vergeven. Wou ik dat wel? Hij heeft me zo veel pijn laten voelen. "Eva geeft me alsjeblieft een kans om het goed te maken" "IK BEN DEPRESSIEF ALS DE PEST DOOR JOU!" schreeuw ik, maar nu komen ook de tranen. Ik zak in elkaar op het bed. Krul mezelf tot een bal en laat alles gaan. "Oh Eva" ik zag dat hij ook huilde. Ik zag hem twijfelen. Ik kon dit niet meer. Hij heeft me zo verschrikkelijk veel pijn gedaan, maar ik hou nog steeds van hem. Zijn hand ging over mijn arm. Ik kon het niet meer. Ik had hem gewoon nodig. Ik huilde nog harder en sprong op en wierp mezelf in zijn armen. Hij was even overdonderd maar klemde me toen tegen zich aan. "Beloof me een ding" snik ik. "Alles" zegt hij met trillende stem. "Laat me nooit meer alleen. Ik kan dit niet nog een keer aan" "Nooit meer" en hij snikt in mijn nek en ik in de zijne. Hij wil me zoenen maar ik houd hem tegen. "Daar ben ik nog niet aan toe" zeg ik. Hij knikt en houd me weer vast. "Eva, jou laten gaan was de domste fout van mijn leven" Ik knik tegen zijn nek en snik weer. "Oh liefste het spijt me zo" huilt hij. Zijn shirt is nu doorweekt van mijn tranen. "Flo ik kan dit echt niet nog een keer aan" snik ik. "Dat weet ik, dat gaat ook niet gebeuren! Dat beloof ik je en ga ik je bewijzen! Jij bent het belangrijkste ik mijn leven nu. Dat was je toen al alleen liet ik me lijden door mijn angst. Maar dat zal nooit meer gebeuren" ik knik tegen zijn nek en snuif zijn vertrouwde geur op. Ik heb hem zo gemist. "ik heb je zo gemist" fluisterde ik. "Ik jou ook liefste" Bente komt binnen gerend. Ze kijkt me aan. Ze weet niet wat ze moet doen. "Eva kan ik met je praten?" ik knik en loop met haar mee. "Eef ik hou van je en ik wil je gelukkig zien oke? Alleen ik weet niet of je gelukkig word met hem" en ik leg haar alles uit. Alles wat er gebeurt is en wat hij zei. Ze mag hem nog steeds niet en vertrouwd hem voor geen cent maar ze wil mij gelukkig zien. Ze geeft me een knuffel. "Meteen zeggen als er wat is he?" ik knik.

Zoals ik al verwacht had reageerde Ruben heel boos. Hij vond dat ik super dom en stom bezig was. Maar uiteindelijk legde hij zich er net als Bente bij neer. Hij wou mij gelukkig zien. Natuurlijk vertrouw ik Flo ook niet meer 100 procent. Meer zoiets als 10 procent maar mijn vertrouwen moest hij weer gaan winnen. Ik weet zeker dat het moelijker gaat dan de vorige keer. Maar ja wat in nou wel echt makkelijk aan liefde en dit leven? Ik denk dat ik er niet achter ga komen. Ik heb Flo een tweede kans gegeven. Maar op een voorwaarde. Alles ging op mijn tempo. Hij wist niet hoe snel hij ja moest zeggen. Ik weet dat ik een hele moeilijke en emotionele weg ben ingeslagen maar toch heb ik er wel vertrouwen in.