Çoğu zaman yalnız kaldım.Yalnızlığın dibini sıyırmış bir kızım ben.Etrafımda onlarca insan varken ben saydamdan yaratılmıştım sanki.Kimsenin görmediği , duymadığı,ilgilenmediği sıradan saydam bir insan.Anladım ki insan en çok yalnız kaldığında tanışıyormuş kendisiyle.Gözyaşları yavaşça yanaklarından süzüldüğünde anlıyormuş yalnızlığın ne kadar can yakıcı olduğunu.Yalnızlaşan insan için nefes almak gibi birşeymiş ağlamak,onu anladım.
