Undercover FASHIONISTA

Chapter 1- Seven Years Ago

Ako si Francine Catherine Cilwonel. One of the greatest spies of all the mafias in the world. Cilwonel Organization is the organization I am in. Well, malamang andun ako. (Even though marami ang nagtangkang kunin ako para maging spy nila) I am the boss's one and only daughter. Leader of all the spies in the Cilwonel Org. Right now, I'm still 10 years old. But still, marami na akong alam na way para makapatay ng isang tao. Nagyon ang una kong laban.

"Ouch!" PSH! Weak ang kalaban ko.

"Talunin mo na siya!"

"Go Francine!"

"Kill her!"

Yan lang naman ang ilan na maririnig mo rito sa arena. Malaki ito kaya merong screen sa dalawang gilid ng arena. Doon mo makikita ang mga naglalaban. Binubuksan lamang ito kapag magagaling ang mga maglalaban. Like now.

Sabi nila magaling daw itong kalaban ko. Psh! Looks like an ordinary girl to me. Looks like she's around 13 or something. Tch! Weakling. Im 10, she's 13. By age, malalaman mo na kaagad kung sino ang mananalo based on the knowledge.

Napangiti na lang ako nang makita kong pinunasan niya ang kaniyang labing nagddugo. At biglang may luhang pumatak sa pisngi niya. For a second, naawa ako sa kaniya.

She was about to throw a punch on the right side of my face nang masalo ko ang kamao niya. Mararamdaman mo talagang malakas ang pagsuntok niya dahil yung kamay kong sumalo sa kamao niya ay napaurong. I pinched a part of her skin near her neck at bumagsak na lang siya bigla.

Pagkatapos ay lumakad na ako papunta roon kay dad. Tensed dahil baka alam niya ang ginawa kong tactic He was smiling at me. Pero dahil hindi normal ang pamilya ko, yung iniisip niyong masaya siya para sakin ay mali. Alam na alam ko ang ngiting yan. Alam kong alam niya ang ginawa ko. Na hindi ko naman talaga pinatay yung babae. Na hindi ko kayang pumatay. Na isa akong weakling na ayaw na ayaw ni dad.

I looked at my enemy one last time.

Yung pag pinch ko ng skin niya was a part of my kuya's. That is one of the techniques that I learned from my older bro. Sabi niya na gawin ko daw yun kung hindi ko kayang patayin yung kalaban ko. Para hindi mapansin ni dad na hindi ko pinatay yung kalaban ko.

But yes, you read that right. May kuya ako. Kami lang ang magkakampi sabi niya. "Dont trust anyone. Not even your own parents" ang palagi niyang sinasabi.

I was about to approach boss, nang makaramdam ako ng mahigpit na hawak sa kamay ko. Si Carrine Felice Lee-Cilwonel. My mom and the leader of all the dealers in the Org.

Pagkahawak niya sa may wrist ko ay bigla niyang inikot ito. So, ngayon ay nasa likod na ang kamay ko. Ansakit. Pero the pain isn't enough for me to surrender.

Pagkaikot niya nito ay bigla kong itinaas ito at inikot dahilan para bumagsak si Carrine. Yes. Carrine ang tawag ko sa kaniya. This family isn't the one of the typical ones. Pero d ko lang masyado alam ang pagkakaiba ng Typical family sa family namin dahil never ko pang naranasan ang pag aaruga ng mga magulang para sa anak nila.

Biglang lumapit si boss palapit sa amin habang pumapalakpak. Naramdaman ko na lang na may malamig na bagay sa may leeg ko.

"You were great there." Sabi ni boss. Napangiti ako sa loob looban ko. But I didn't show it.

"But not good enough" Tapos bigla niya akong parang pinaikot. Unang tumama ang likod ko sa sobrang tigas na sahig. I didn't cringe. Tumayo ako at yumuko. To show the sign of respect.

"Tsk tsk tsk. I told you, Don't show any mercy towards your enemy. Malay mo, yan ang magdadala sayo sa kapahamakan. Kill her. Now" Since siya ang boss, there is nothing I could do.

Lumapit ako dun sa kalaban ko at tumingin kay boss. Tinanguan niya lang ako. Bigla kong tinapat ang kutsilyo sa may leeg niya at hiniwa ito. First time kong makapatay. But I don't get this feeling. I don't feel anything. D man lang ako nakaramdam ng oh-so-pakielamerong konsensiya. Maybe it runs in our genes.

Since I'm only 10, I was trained like mad bull. Like wow! How can people in the mafia world survive this? Sabi ni boss, kailangan ko ng maraming sakit para kapag tumanda or something daw ako ay masasanay na ako sa sakit at matututunan ko nang huwag pansinin ito.

Ngayon, magt-training naman ako sa paggamit ng guns. I've used this before but I missed a shot that time. Pagkatapos nun, nagsawa na si boss magtrain sa akin dahil daw ang lamya ko. Kaya si Kuya ang inatasan niyang magtrain sa akin.

I have my own gun. It's just a small one, though. Pinaputok ko ito at nagulat dahil sa impact. Si kuya naman lumapit sa akin para tulungan ako. Steven Drei Cilwonel. Ang kuya kong mahal na mahal ko dahil hindi niya ako iniwan. Then that was when I felt liquid flowing through my cheeks down to my neck. Dun ko lang napansin na umiiyak na pala ako. I hugged kuya. He hugged me back.

"Kuya, why do*huk*... we have... to do these things?" I said habang umiiyak sa may bandang chest ni kuya. Kuya is 14 years old right now. 4 years older than me. I really feel tensed.

"Baby, sshhh... Stop crying. You knew about this right? We have to train kasi ang mga magulang natin ay nasama sa mga mafia groups. Mapapahamak tayo at sila kung hindi tayo nagtrain" Sabi niya looking straight on my eyes feeling scared too. I can see that.

"Kuya, ginusto ba ito nina mom at dad?" Tanong ko

"Ssshhh... Baby, i told you not to call them that right? Sa ngayon, tayo lang ang magkakampi ok?" Sabi niya tho hindi niya naman sinagot ang tanong ko.

"Okay kuya" Sabi ko at pinunasan ang luha ko.

"Hahaha. Ang crybaby mo talaga France" Sabi niya habang tumatawa. Hhhaayysstt... Nangangasar na naman siya =_=

"Whatever Kuya! Tulungan mo na nga lang akong iassemble itong baril ko!"

7 years of training was enough. And this is how my story begins.

******************************************************

Pagpasensiyahan ang pangit na intro. Wala akong maisip eh.

Hindi ko po ito sineseryoso. Kapag bored ako ay ito ang ginagawa ko kaya wag kayong mag expect ng maganda plot o istorya. Feel free to tell/suggest me anything about this story.