Yalnızlığın Kıyısında

4 #Bir Kadın

Şakaklarımdan kafamın içine doğru giren müthiş bir ağrıyla uyandım. Hava aydınlanmıştı. Ev yeterince sessiz ve Nerminsizdi. Aşağı inerek dolaptan ağrı kesici ilacını aldım. İçerisinden bir tablet çıkararak su yardımıyla yuttum. Yavaşça yukarıya çıkarak etrafa bakındım. Kimseyi göremeyince Nermin'in odasına yöneldim. Kapıyı olabildiğince sessiz açarak, aralanan kapıdan kafamı içeriye uzattım. Nermin'in evde olmamasına şaşırarak kafamı geri çektim ve kapıyı kapattım. Odama girmeden önce balkona çıkıp hava almanın iyi olacağını düşünerek koridorun sonunda bulunan küçük ama huzur verici olan balkonumuza yöneldim. Hava biraz soğuk olduğu için içime hafif bir titreme geldi. Hafiften atıştıran yağmur daha da üşümeme neden olunca içeri dönmeye karar verdim. Odama ilerlerken kapının açılma sesini duymamla olduğum yerde kaldım. Tahminimce Nermin'di. Ama ben yine de temkinli davranarak merdivenlere yöneldim. Hafiften başımı aşağıya eğerek etrafa bakındım. İçeridekinin Baran olduğunu fark edince biraz afallasam da kendimi toparlayarak alt kata indim.

"Günaydın Hazar. Evde olmadığını düşünmüştüm."

"Niye ki?"

"İş, işe gitmen gerekmiyor mu?"

"Aaa, tabii ki iş!"

Hızlıca merdivenlere yöneldim. Yukarı çıkarken aniden aklıma gelen düşünceyle geriye döndüm. Merdivenlerden uzanarak:

"Günaydın. Ayrıca senin burada ne işin var?"

"Bende ne zaman soracaksın diye merak ediyordum. Bir şeyler almıştım, ev için. Onları getirdim."

"Ne alaka?" Merakıma yenik düşüp merdivenden birkaç basamak daha inip Baran'ın yanına ulaştım.

"Nermin istedi. Ve bu gecede burada kalacağım."

"Nasıl ya? Dün gece... Siz kavga etmiştiniz."

"Evet, sende sabah konuşursunuz demiştin." Yere uzanıp getirdiği market poşetlerinden birini aldı ve içindeki şeyleri tezgaha çıkarmaya başladı. "Bizde konuştuk ve sorunu hallettik."

"Gerçekten garipsiniz. Bu sefer ayrılacağınızı düşünmüştüm. Ama bir daha asla böyle bir şey düşünmeyeceğim. Çünkü sizin aptal aşıklardan bir farkınız olmadığını anladım.

Baran beni dinlerken poşetlerdeki ürünleri çıkarmaya devam ediyordu. Elindeki meyveli yoğurdu görmemle ani bir refleks hareketi uygulayıp yoğurdu almam bir oldu.

"Mmm , en sevdiğimden."

Yoğurdu kaparak odama ilerledim. Birkaç dakika içinde yoğurdu bitirip hazırlandım. Çıkarken Baran'ı görmek adına etrafa bakındım. Göremeyince "Ben çıkıyorum."diye seslenip evden uzaklaştım. İşe geç kalmadığıma sevinerek otobüsten indim ve kafeye doğru ilerlemeye başladım. Gayet sakin ve hızlı bir şekilde yürümeye devam ederken kafeye yaklaşmıştım. Kafenin dışarısında duran bir kadın fark ettim ve Kafeye yaklaştıkça kadının yüzü netleşmeye başladı. Kadının yüzü netleştikçe benim kalbim sıkıştı. Ve kadını tamamen gördüğümde kalbim artık benden bağımsızca atıyordu. Yine mi? Hayır, hayır bu kez olmaz.

"Hande!"

Kısa bir bölüm oldu. Gecikmeden dolayı özür dilerim. Oylarsanız sevinirim. Takipte kalın...