Ölüm sessizliğinin hakim olduğu evimde huzurla oturuyordum. Tabii bu sadece Nermin evde yokken oluyordu. Bu huzur dolu dakikalar uzun sürmedi. Kapı sesini duymamla Nermin'in cırtlak sesinin kulağıma ulaşması bir oldu.
"Tatlım evde misin?"
"Hayırrr"
"Öyleyse bana yardım et, kollarım koptu."
"Tabi, sen onu anca rüyanda görürsün."
"O koca götünü kaldır da bir işe yara!"
Oturduğum yerden ona: "Lafını geri al." diye bağırdım.
"Almazsam ne olur?"
"Ne olacağını biliyorsun."
"Sen onu boşver de bu akşam partiye geliyor musun?"
"Ne?" "Tabi ki hayır."
"Aaa ama hep böyle yapıyorsun."
"Sende bana hep ısrar ediyorsun."
"Ama ben sadece senin sosyalleşmeni isteyen iyi bir dostunum."
"Ya da sadece baş belamsın."
"Lütfen kırma beni."
"Peki baş belası ama bir şartla gelirim; yine bana flört bulmaya çalışmayacaksın."
"Kabul." "Bu akşam mükemmel olacak."
Evet yine başıma iş aldım. Nermin kazanmışçasına el çırpıp Afrika'nın yerli dansını yapmaya başladı. Bense kafamı olumsuz şekilde sağa sola sallayarak odama ilerledim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlığın Kıyısında
Ficção Adolescente"Affet, ben yalnızlığın kendisiyim." "Öyleyse, dokunmak istiyorum yalnızlığına."
