KARMAŞA ÜÇLÜSÜ

TANIŞMA FACİASI #3

-MERCAN-

Her zaman olduğu gibi yatağına kağıt ve kara kalemleri alıp Uyumuştu.Uyandığında suratının yarısı simsiyah olmuştu.Kalkıp aynaya baktı,önce şaşkın bir gülümseme oluştu suratında pekçe şaşılası bir durum değildi ama yinede çok hoşuna gidiyordu.Sapsarı saçlarının önü koyulaşmıştı.Birden kapısı çalındı."-Kahvaltınızı getirdim Küçük bey-" dedi bir genç hizmetçi.İçeri girdi masaya bıraktı kahvaltıyı. Ve -"anneniz bugün veli toplantınıza gelemeyecekmiş-" dedi,"-Peki ya babam? -"dedi Mercan."-O da erkenden şehir dışına çıktı küçük bey-"dedi."-Tamam çıkabilirsin-" dedi boğuk ve hafif titrek bir sesle.Kapı kapandı içi burkulmuştu.Sanki kalbini hissetmiyordu artık.Her zaman üzerine kaplanan o karamsarlığı sardı vücudunu.Hiç olmadığı kadar dipte adeta bir Kara delik-deymiş gibi hissetti kendini, tek kurtuluşu sevgiydi ama kimse tenezzül bile etmiyordu.Zengin olduğu için herkes okulda onu baş üstünde tutuyordu ama o onların gerçek sevgi olmadığını adı gibi biliyordu.Fazla konuşma canlısı değildi canı sıkkın olsun olmasın hep çizerdi.İçindeki o kara deliği onunla kapatmaya çalışırdı.Her şeyi olmasına rağmen bir tek şeyi yoktu hayatta en önemli olan şey, sevgi yoktu.Odasından çıktı suratı hala karalar içindeydi kahvaltı bırakırken fark etmeyen hizmetçi garipser gibi baktı sanki bilerek yapıyormuş gibi gelmişti ona, ilgi çekmek istediğini düşündü.Mercan annesinin odasına girdi ve sonra banyoya girip bir şeyler alıp odasına gitti.Eline kalemlerini aldı bir çocuk portresi çizdi.Resimde bir çocuk vardı gözlerinden kan gelen, kan ağlayan bir çocuk.Çocuğun sağ elini bırakmış bir kadın vardı sanki onu terk ediyordu,sol elini ise adama uzatmıştı ama kolları olmayan bir adam vardı.Mercan teşbih sanatıyla anne ve babasını anlatmıştı. Resmini bitirdi.Annesin odasına koydu.Tekrar odasına döndü annesinin odasından aldığı ilaçların hepsini içti.Öylece tavanı izlemeye başladı,bir aslanın ceylanı yakalaması bekler gibi Azrail'in onu almasını bekliyordu.Aslında keşke O gün ölseydim diyecekti.Çünkü bela çağrılmıştı Bir kere...