⚪Chohee'in Rüyası⚪

1. Bölüm

~Sene 2015~ 12 Aralık

Seorin ağayındaki topuklu ayakkabıyla ve oldukça kabarık olan gelinliğiyle olabildiğince hızlı koşmaya çalışıyordu. Bu arada yanağından süzülen damlalar bir bir yere akıyordu. En son uçurumun ucuna geldiğnde durdu. Biraz bekledi, yapmak istediğine emin değildi. Gitgide daha çok ağlıyordu. Daha sonra  arkasından ayak sesleri duydu.

"Olamaz buraya doğru geliyorlar!!"

Kyungsoo yaşlı gözlerle tedirgin ve korku dolu bir şekilde bağırdı:

"Seorin sakın yapmaaaa!!! Seni seviyorumm!!!"

Ardından diğerlerinin de bağırma sesleri duyuluyordu.

"Seorin yapmaaaa dur lütfen hallederiz yapmaa!"

Tüm herkes bağırırken Seorin atlamak üzereydi, ağlarken herkes için son sözlerini söyledi :

"Hepinizden özür dilerim. Hayatınızı mahfettiğim için özür dilerim. EXO siz benim herşeyimdiniz,özür dilerim... Myungsoo senden de özür dilerim. Ve Kyungsoo-yaa bende seni seviyorum  beni affet ... Teşekkür ederim , özür dilerim , seni seviyorum* "

diyerek bağırdı ve kendini 3 km. yükseklikten aşağıya bıraktı... Herşeyi geride bırakarak.......

Herşeyin Başlangıcı ~

1993'ün başları

Park Seorin şanssız doğmuş bir bebekti. Babası Kangmin o henüz doğmadan ölmüştü. Annesi Geumyeong ise onu doğurduktan kısa bir müddet sonra ölmüştü.........

Park ailesi Kangmin'in işleri nedeniyle Kore'den Amerika'ya taşınmışlardı. Bir süredir orda yaşıyorlardı. 2 Yaşlarında küçük erkek bir çocukları vardı. Ve Geumyeong 7 aylık bir kız bebeğe hamileydi. Geumyeong'da çok nadir görülen bir özellik vardı. Annesi alman ve babası koreliydi. Kimse gerçek olduğuna inanmasada doğal altın sarısı saçları ve açık mavi çekik gözleri vardı. Herkes  gözlerin lens ve saçların boya olduğunu söylede bu özelliklerini alman annesinden almıştı. Babasından aldığı ise sadece çekik gözler ve keskin zekaydı. Ama oğlunun ne saçları ne de gözleri annesine çekmemişti. Babası gibi siyaha yakın saçlar ve gözler. Ama Geumyeong belki kızının fiziksel olarak ona benzeyebileceğini düşünüyordu.

O gün ailecek parka gitmişlerdi. Woojin kendi kendine oynuyordu, Geumyeong ve Kangmin ise evin giderleri hakkında koyu bir sohbete dalmışlardı. Ama unuttukları birşey vardı burası Güney Kore değildi ve çocuğa bakmayarak büyük hata yapmışlardı. Bir serseri sahibinin bakmadığını düşünerek kaşla göz arasında çocuğu kaçırmıştı. O anda Geumyeong etrafa baktı ve çocuğu göremeyince endişelendi.

"Woojinnn, Woojiiiiiiiiiiiiiinnnn!!!!"

"Woojiinn nerdesinnn!! Woojiiiinnn!!!"

Geumyeong ağlamaya başladı. Çocuk yoktu. Kangmin onu ssakinleştirmeye çalışsa da o da çok endişeliydi. Woojin'i her yerde bütün yakın sokaklarda aradılar. En son bulamayınca polise başvurdular ve polis bir arama çalışması başlattı.
5 gün olmuştu ve Woojin'den bir haber yoktu. Geumyeong karnındaki bebek için sakin olmaya çalışıyordu. Pencereden hiç gözünü ayırmayıp oğlunu getirecek olan polisi bekliyordu. Bu sırada ise ona yan evlerinde oturan Lee Minji adındaki komşusu destek oluyordu. Oturdukları sokakta onlardan başka koreliler de vardı, o yüzden bu sokağı tercih etmişlerdi. Minji ve kocası Jimin çok varlıklı bir aileydi ve Park ailesi buraya taşındığından beri onlara yardım ediyorlardı. Kısa süre içinde Geumyeong ve Minji yakın arkadaş olmuşlardı. Ve aynı zamanda o da Geumyeong gibi 7 aylık hamileydi. Yani çocukları çok yakın zamanlarda doğacaktı. O gün Geumyeong yine cam kenarında bekliyordu. Minji ise ona destek için yanında bekliyordu. Akşam olunca evine döndü. Geumyeong endişelenmeye başladı. Kangmin dönmüyordu. Onu beklerken uyuyakalmıştı. Sabah kalktığında bütün evi aradı, onu bulamayınca iyice deliriyordu. Zilin çalmasıyla ürküldü. Kangmin olabileceğini umarak kapıya koştu. Kapıyı açtığında karşısındaki, görmek istediği kişi değildi. Bir kaç polis kapıda üzgünce bakıyordu.

"Park Kangmin'in evi burası mı?" Polisin sesi titriyordu.

"Evet buyrun" dedi Geumyeong yaşlı gözlerle.

"Bakın........Nasıl söyleceğimi bilemiyorum.... Dünn.... Dünkü kazada kocanız.........."

Polis lafını bitiremeden yere yığılıp kalmıştı Geumyeong. Gözünü açtığında hastaneydeydi. Hemen "Kangmin-ahh, Woojiinn" diye bağırmaya başladı. Hem ağlıyor, hem bağırıyordu.

Hamileliğinin 9. ayına kadar Geumyeong hiç konuşmadı. Yaşadıklarını kaldıramıyordu. Ama hala oğlunu bekliyordu. Bir yandan da 1 hafta önce doktorun dediklerini düşünüyordu.

\"Şu an vücudunu bir hastalık kaplamış.. Durumun vahim ya bebeğin yada kendinin hayatını seçeceksin. Bebeği doğurursan ölüceksin. Yada kendi hayatını seçeceksin ve çocuğu bir an önce aldırıp tedaviye başlamalıyız. Çocuğu aldırmadan tedaviye başlarsak çocuk gene ölecek, yani kendini tercih edersen her ihtimalde çocuk ölecek"\

Geumyeong kararını vermişti. Kocası çoktan ölmüştü belki oğluda ... Ama karnındaki bebek, adına kocası ile birlikte karar verdiği Chohee'si yaşamalıydı....

Günler sonra Geumyeong bir sancı ile hastaneye gitti. Ama başka bir hastaneye. Çünkü onun doktoru bebeği doğurunca Geumyeong'un öleceğini biliyordu ve bebeği yetimhaneye vermelerinden korktu. Bu yüzden öleceğini bilmeyen çocuğu ona teslim edecek bir hastaneye gitti. Geumyeomg'un Chohee için başka planları vardı....

Zorlu bir doğumdan sonra Geumyeong bebeği ilk kucağına aldığında onun da kendisi gibi sarı saçları ve mavi gözleri olduğunu gördü. Ama ikiside renk olarak Geumyeong'inkinden daha koyuydu. Bebek öyle güzeldi ki bakmaya doyamadı. Ama bir yandan da ağlıyordu çünkü bebeğinin büyüdüğünü, nasıl bir hayatı olacağını göremeyecekti. Bir gün hastanede kaldıktan sonra eve geldiğinde acele ile önceden aldığı güzel bir sepetin içine bir battaniye üzerine iyice giydirilmiş o anda uyuyan Chohee bebek ve üzerine bir mektup ile günlük koydu. Gözyaşlarına hakim olamadı bebeğine veda etmek hiçte kolay olmayacaktı. Bebeğini son kez öpüp kokladıktan sonra yan komşuları Minji ve Jimin'in müstakil evinin kapısına bıraktı. Ve ardına bakmadan koştu. Çünkü biliyordu ne kadar onun yanında durursa ayrılmak o kadar zor olacaktı.

Gece olduğunda Bay Lee Jimin çöpü dışarı atmak için dışarı çıktığında karşısındaki manzara eşliğinde adeta şok olmuştu. Bir sepet ve içinde bir bebek..............