Nasa Iyo Na Ang Lahat (KathNiel FanFic) HIATUS!!

Chapter 6

Chapter 6

 

[a/n] fast forward po tayo ah? Wala na po akong maisip na significant event sa May since stranger pa rin si Kath kay DJ.

 

~~Kath’s POV~~

 

Good morning Mr. Sun! ^_^ Haha. Good morning people! ^_^ Good morning Philippines and hello world! ^____________________^ Hihihi.

Today is June 3, Monday! The first Monday of June, next Monday pasukan na. And oh well, let’s just enjoy life! Haha. GV lang tayo. Bawal ang bad vibes nakaka-stress lang yan. Baka dapuan tayo ni Kaibigang Wrinkles. No no yan! Ay nako. Haha. :D

LIFE. L-live I-it F-full E-everyday. Yan. Those words changed me a lot better and told me fangirling is not a must in life. Well, you can do it if you want.  Pero you should know how to accept the circumstances that they face. Wala naman kasi akong karapatang mag-drama drama dito. Look, sila nga dala dala nila yun but still, they’re not giving up. Hmm… I might do the same as well. Wala pa namang challenge sa buhay ko ang inatrasan ko e. Lahat go lang ng go! Haha. Kahit hindi ko alam kung safe ba ang gagawin ko, GO pa rin! Basta I know na it’s good and no one would be harmed.

“Ate… *poke poke* ate… *poke poke*”  napatingin naman ako dun sa bata. Batang kalye siya, nanlilimos. Tsk. I hate seeing children na gan’to  talaga. Not that I am irritated when they lay a finger on my skin but ARGG!! Look at them, ang mga bata dapat inaalagaan hindi ginaganito! Nag-aanak sila tapos hindi nila kayang alagaan? They should’ve sent these kids sa orphanage, hindi ganitong lumalaking walang alam yung mga bata. Tsk. Poor government. They cannot fulfill they’re duties.

“Oh eto. Alam mo ba kung magkano ‘to?” naglabas ako ng 500 sa bulsa ko. Umiling naman yung bata.

“Nakakita ka na ng singkwenta? Tumango siya Ayun. Diba pambili mo na yun ng meal? Tapos may sobra pa. Ayun! Sampung ganun ang mabibili mo. So dito sa 500. Makakakain ka na ng sampung beses, makakabili ka pa ng snacks. Ah teka bata, wala ka bang nanay o tatay?”

“ Salamat po dito ah! May pang kain na kami ng 3 araw. May mga magulang po ako. Si tatay po nakakakulong. Si nanay po nag-aalaga ng 5 ko pang mas batang kapatid. May sakit pa siya, sabi TB daw. Hindi ko naman alam kung ano yun. Basta laging inuubo si Nanay kaya dun na lang siya sa bahay at ako na lang po ang nanlilimos para sa amin.” Sagot nung bata. Para naman akong natigilan sa narinig ko.

Siya yung eldest sa kanila? E mukhang 8 years old pa lang ‘tong bata. Tapos nung binigay ko sa kanya yung pera, tuwang tuwa siya. E kung iisipin, yung 500 na yun, kulang pa sa  pagpunta sa mall. Kahit ba strolling lang, di mo naman mapipigilang hindi gumastos pag nandun ka. And by the end of the day, yung 500 mo, wala na. Nakagastos ka na ulit ng isa pang 500. Yung 500 na yun, sus! Wala na lang para sa atin sa mga panahon ngayon, gumagastos ka nga ng hundred thousand para sa gadgets e. Tsk. Nakakalungkot isiping may mga gan’tong tao.

I stretched my hand and messed his hair “Hmm… mabait kang bata. Ano nga bang pangalan mo? Tutulungan ko kayo, san ba bahay mo?” tanong ko sa kanya.

“Kevin po. Sabi po ni Nanay, wag daw po akong tatanggap ng tulong lalo na pag hindi kakilala.” Sagot niya, Haha. Nga naman. Hindi pa pala ako nagpapakilala.