Part 4
Inaamin ko mukhang ewan ako dahil sa ginawa ko. Pero ayaw talaga mag function ng
utak ko nung mga panahon na yun. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong i-react.
Semestral break na ngayon. Alam ko na sa darating na pasukan hindi ko na siya
makikita.
Napapikit ako. Naalala ko lahat ng mga bagay na ginawa namin ng magkasama. Mga
tawanan, asaran at kulitan. Nung panahong nakaupo lang siya sa isang tabi at
tumutugtog ng gitara. At yung mga panahong kinakantahan niya ko.
Minamasdan kita
Nang hindi mo alam
Pinapangarap kong ikaw ay akin
Napadilat ako ng mata at bigla na lang lumakas ang pintig ng puso ko nung maalala ko
nung kinantahan niya ako habang nakatitig siya saakin.
Mapupulang labi
At matinkad mong ngiti
Umaabot hanggang sa langit
Napabangon ako sa kama ko at inilagay ang kamay ko sa dibdib ko atsaka
pinakiramdaman ang puso ko.
Ipinikit ko ulit ang mata ko.
“mahal kita. Hindi bilang isang kaibigan o kapatid. Mahal kita, parekoy”
“mahal kita. Hindi bilang isang kaibigan o kapatid. Mahal kita, parekoy”
“mahal kita. Hindi bilang isang kaibigan o kapatid. Mahal kita, parekoy”
“mahal kita. Hindi bilang isang kaibigan o kapatid. Mahal kita, parekoy”
Idinilat ko ang mata ko
“mahal din kita, Carl. Mahal kita. Ayokong mawala ka saakin”
“mag mi-migrate na kami sa France”
Hindi. Hindi pwede. Hindi siya pwedeng umalis hangga’t hindi niya nalalaman ang
nararamdaman ko.
Agad akong nagpalit ng damit at tumakbo palabas papunta sa bahay nila Carl. Ng
marating ko ang bahay nila, nakita ko naman ang kotse nila na palabas.
“manang saan sila pupunta?!” tanong ko doon sa kasambahay nila
“ay aalis na po papuntang France”
Aalis na? hindi pwede! Hindi siya pwedeng umalis!
Tumakbo ako at sinubukan kong habulin yung kotse
“CARL!!!!”
Oo alam kong hindi ko kayang abutan to, pero hindi ako papaya na aalis siya ng ganito.
Aalis siya ng hindi niya malalamang mahal ko din siya.
“PAREKOY!! CARL!! BUMABA KA DIYAN! MADAMI PA KO SASABIHIN SAYO!!!”
Medyo lumalayo na ang distansya nung kotse nila at nararamdaman ko din ang untiunti
ng pamamanhid ng katawan ko kaso patuloy parin ako sa pagtakbo hanggang sa
maramdaman ko na lang na tumutulo na ang luha ko.
“CARL!! Carl…”
Napahinto na lang ako at napaupo sa sahig habang nakatakip ang dalawang kamay sa
mukha ko.
Wala na siya.
Ni-hindi ko manlang nasabi ang nararamdaman ko. Ni-hindi ko manlang nasabi na hindi
talaga yung sulat ang hinihintay ko, kundi yung pagkanta niya saakin. Hindi ako doon sa
taong nagbigay ng sulat nahulog kundi sakanya.
“parekoy”
Napaangat bigla ang ulo ko ng marinig ko ang boses na yun.
“Carl?”
“bakit ka naman tumakbo ng ganun?”
Nakita ko sa likuran niya yung kotse na hinahabol ko kanina na nakahinto na.
“may sasabihin pa kasi ako sayo! Hindi ka pwedeng umalis hangga’t hindi mo
naririnig ito!”tinignan ko siya sa mata “mahal din kita. Mahal na mahal! Kaso bakit
ganito? Bakit ngayon pa kung kelan aalis ka na? bakit ngayon pa na iiwan mo na
ko?”
Inalalayan niya ako tumayo atsaka pinunasan nito ang luha ko
“hindi na ko aalis”
“h-ha?”
“dito na ko gagraduate ng highschool at mag college kasi sabi ko sa kanila hindi
ko kayang iwan ang iyakin kong parekoy”
“Ca-Carl..”
“atsaka may hindi pa ko naibibigay sayo”
May kinuha siyang papel galing sa bulsa niya at inabot niya saakin.
Katulad nung sulat na binibigay saakin ni mystery guy.
“t-teka ikaw si…?”
Nginitian niya lang ako atsaka kinuha ang gitara na nakasabit sa likod niya. Bago ko pa
mabasa ang sulat niya, kinanta niya na ito para saakin.
Bakit pa kailangang magbihis
Sayang din naman ang porma
Lagi lang namang may sisingit
Sa tuwing tayo'y magkasama
Huminto siya sa pagtugtog atsaka tumingin saakin.
“oo nga naman parekoy. Kada magkasama tayo lagi na lang may eentrang
manliligaw mo. Minsan nga gusto ko ng manigaw eh. Gusto kong sabihin sa
kanila na ano ba, moment namin to eh! Wag nga kayo umextra!”
Natawa naman ako bigla sa sinabi niya.
Itinuloy niya ang pagtugtog
Bakit pa kailangan ng rosas
Kung marami namang nag-aalay sayo
Uupo na lang at aawit
Maghihintay ng pagkakataon
“kung bigyan siguro kita ngayon ng rosas wala ng thrill. Araw araw na lang kasi
ikaw nakakatanggap nun eh”
Hahayaan na lang silang
Magkandarapa na manligaw sa'yo
Idadaan na lang kita sa awitin kong ito
Sabay ang tugtog ng gitara
Idadaan na lang sa gitara
“pero meron na bang nakagawa sayo nito? Na araw araw kang kakantahan para
lang mapasaya ka? Ako lang yun di ba? Pero masaya ako, kasi napapangiti kita.
Eto lang ang kaya kong gawin. Wala akong pambili ng mamahaling chocolates, o
bulaklak o stufftoy. Pero kada kinakantahan kita, lahat to nanggagaling sa puso
ko”
Hinawakan ni Carl ang kamay ko “natakot ako dati na baka pag sinabi ko sayo,
mawala ka ng tuluyan saakin. Lalo na nung panahon na nasabi ko na sayo at
hindi mo na ko pinapansin. Pero masaya ako ngayon, mahal kita”
Bigla na naman bumagsak ang luha ko kaya napayakap na lang ako sa kanya.
“mahal din kita.”
tapos niyakap niya ako ng sobrang higpit :), ung tipong walang kawala :D
