HAYALLERİM VE SEN
Küçük bir kızken tüm hayallerimin gerçek olacağını sanırdım,
Bu yüzden kanmazdım şekerlere, oyuncaklara, sarı saçlı bebeklere,
İlle de hayallerim vardı, sonu başı belli olmayan, sınır tanımayan,
Ne hayaller kurmazdım ki, gece gündüz demeden,
Kâh dolanırdım tüm dünyayı uçan halımda,
Kâh umut dağıtırdım çocuklara, hastalara, yalnızlara...
Ve sonra büyüdükçe sen girdin hayallerime sevgili,
Sen gezdin rüyalarımın sokaklarında.
Vardın, biliyordum, hissediyordum,
Ama nerde, hangi zamanda, hangi iklimde?
Kim bilir hangi topraklar okşuyordu ayaklarını,
Hangi rüzgârda savruluyordu saçların,
Gözlerinde kimler vardı kim bilir?
Kimler özlediğim deniz kokunu çekiyordu içine,
Kim bilir hangi kadın mutlu oluyordu gülüşünle?
Sen benden habersiz, benden uzakta yaşayıp gidiyordun,
Bilmiyordun seni ne çok beklediğimi,
Seni senden bile çok sevdiğimi...
Ne mumlar yaktım seni dilerken,
Rengârenk bez parçaları mı bağlamadım ağaçlara,
Dualar mı etmedim sabahlara dek.
Ama duymadın, görmedin, gelmedin.
Çok uzaklardaydın besbelli,
Belki de yolun hiç düşmeyecekti benim hayallerime,
Hiçbir sokak sana çıkmayacaktı besbelli,
Kesişmeyecek, kavuşmayacaktı yollarımız sonsuza dek,
Ve hep yarım kalacaktım ben,
Ve hep yalnız...
21.08.2015
Nihan Yıldız
