Koskoca dünyanın küçücük bir köşesine sıkışmış bedenim,
Ne çıkabiliyorum ne de çıkmak için çabalıyorum.
Mahpus da benim, gardiyan da,
Hâkim de benim, cellâdımda.
Sensiz şiirler yazıyor kalemim,
Sensiz hayallere yatıyorum geceler boyu,
Kâbuslar, karabasanlar kol geziyor yatağımda,
Çığlıklarla uyanan da benim, çığlıkları atan da.
Kaç yıl sürer bu mahpusluk,
Daha kaç zaman var, bilmiyorum.
Zaman çarkı durmuş,
Saatler hep aynı yalnızlığı gösteriyor.
Vakit yine sana beş var, senden beş geçiyor.
Ve yine zamanı geçen de benim, zamanı bekleyen de.
Gözlerime kan oturmuş, ağlayamıyorum
Sözcükleri müsrifçe tüketmişin, lâl olmuş dilim
Zamanın tiktaklar çınlıyor kulaklarımda
Gülümseyişlerim hep yarım, hep çiğ, hep mahzun
Ellerime uzanan da yok, uzatacak halim de.
Bir yalnızlık şiiri yazıyor kalemim,
Sonra yalnızlıktan üşüyor dizelerim,
Birbirlerine sokuluyorlar titreyerek
Kıyamıyorum sözcüklere, içim acıyor
Bırakıyorum kalemi yavaşça, bari onlar üşümesin.
Şimdi üşüyen de benim, titreyen de...
20.07.2015
Nihan Yıldız
