KALBİMİN SOKAKLARI

Karanlık Oda

Şimdi, karanlık bir odadayım

Kaybettiklerimin arkasındayım

İlerliyorum sessizce

Duvarlar rutubet kokusu salıyor odanın içine

Sular süzülmeye başlıyor ayaklarımın altında

Bakıyorum ki bir de

Fareler koşuyor benden ters tarafa

Saçlarımdan örümcekler alıyorum birer birer

Tek gördüğüm siyah oluyor gitgide

Öyle bir oda ki bitmek bilmiyor

Sonunu göremiyorum tek bakışım ile

Aniden küçük bir kahkaha geliyor kulağıma

Benim küçüklüğüm adeta

Üstünde de kırmızı elbisem

Ben, küçük bir kız çocuğuyken

Saçlarını da iki yana toplamış

Seksek oynarken düşüp dizini morartmış

İstemsizce gülümsetiyor beni

Olamaz! O da ne?

Kan akıyor yeşil gözlerinden

Elleri boğazına gidiyor

Ve oracıkta ölüp karanlık ruhunu odaya bırakıyor

Haykırışlarım yankılanıyor karanlıkta

Ağlıyorum çaresizce

Belki küçük kıza, belki de kendime

Neresi bura böyle?

Bütün acılar sahnede

Bir adam var ilerlerde

Kaşları çatık, gözleri tam üstümde

Ani bir korku sarıyor bedenimi

Yaklaştıkça büyüyor yabancı

Küçücük kalıyorum yanıma geldiğinde

Kendini tokatlamaya başlıyor devasa elleri

Canı acıyor ki ağlıyor, belli

Vurdukça küçülüyor adam

Ve sonunda yok olup gidiyor kılını kıpırdatmadan

Bütün bunların ne olduğunu anlıyorum

Sıradakini beklemeye başlıyorum