KARANLIK

0_0

Karşıdan karşıya geçmek üzere adımını attı Oh Sehun,kafasında dönüp duran karanlık geçmişinin acımasız fısıltıları arasında. Biraz olsun rahatlamak, uzaklaşmak için atmıştı kendini dışarıya. Güya düşünmemeyi öğrenip dönecekti geri. Ama çıktığından beri yaptığı tek şeydi düşünmek. Beyin çalkantılarıyla sağır olmuş kulaklarını yeniden çalıştırıp hayatın neşeli fısıltılarını işitmeyi dilemişti belki de. Ama ne çaredir ki daha da sağırlaştığını hissediyordu. Hatta biraz da kör olmuştu sanki şu sıralar. Doğan günleri bile göremiyordu. Oysa farkındaydı, karanlıkta kalmıştı ve gözlerini suçlamak hep daha kolaydı.

Israrla basılan korna sesleri sokağı inletiyordu. Zar zor durmayı başaran arabaların şoförleri ortalığa edepsiz küfürlerini dinletiyorlardı. Ama tüm seslerin odak noktası inatlarına yaparcasına yürümeye devam ediyor, hiç bir tereddüt belirtisi göstermiyordu.

Karşı kaldırıma yaklaşmıştı Sehun. Son arabayı atlattığında karşıya ulaşmış olacaktı. Ama son arabanın aşamayacağı büyük bir sıkıntısı vardı, frenleri boşalmıştı ve şoförün uğraşları sonuç vermiyordu. Hızla Sehun'a doğru yol alıyordu. Direksiyonu kırmayı düşünmüştü ama yol tamamen doluydu, kaldırımlar da öyle. Son çare duymasını dileyerek kornasına yüklendi. Ama Sehun hâlâ sağırdı ve duymuyordu, ne atılan çığlıkları ne de ısrarla basılan kornayı. Zaman tükenmişti artık. Şoför az sonra olacaklardan ötürü gözlerini yumdu ve tanrıdan son kez af diledi.

Sehun sırtında hissettiği acıyla birlikte yere yuvarlandığında her şey birden netleşmişti. Gözleri son hız açılırken yavaşça doğruldu. Sesler gitgide çoğalıyordu. Çığlıklar iç parçalayacak türdendi. Cesaretini toplayıp usulca arkasını döndü.
Gördüğü şey dehşetin ta kendisiydi sanki. Dünya ellerinden kayıp gitmiş gibiydi. Nefes almak imkansızın ötesindeydi. Yaşamasının gereksizliği göğsünü sıkıştırıyordu. 'Keşke şu an ölmem mümkün olsa' diye geçirdi içinden. 'O kanların, o yerde yatan bedenin sahibi ben olsam keşke...'

Güzeller güzeli bir kız yatıyordu şimdi yerde. Yüzü kanla boyanmıştı. Ama yakışmamıştı o güzel yüzüne kırmızılar. Onun yüzü yaşamın rengiyle boyandığında güzeldi.

~~~~~~~~
Selamlar! Bu hikayeyi sevgili dostum @ilhamkirintisi 'na armağan ediyorum. Umarım seversin,seversiniz...

2015 yılında yazılmaya başlanıp bir köşede unutulan küflenmeye yüz tutmuş bu hikayeciği yeniden gün yüzüne çıkarıyorum ki aklımdan da çıkarabileyim ve beraber sonunu görebilelim. Bu bölümü ilk yazıldığı gibi acemice ve toy haliyle bırakıyorum buraya ama devamını elimden geldiği kadar düzenleyebilmeyi umuyorum. Dilerim başarırım ve güzel bir sonda buluşuruz..