Bilmiyorum nasıl başlasam söze. Başlangıçlar ve sonlarda iyi değilim. Seni çok özledim. Çok ama çok yalnız hissediyorum. Herşey üstüme üstüme geliyor. Keşke olsaydın şimdi yanımda, sarılsaydın geçecek işte ben hep yanında olucam desen. Ben seni hiç bırakamazdım ki! Nasıl bırakırım beni seveni?
Çok özledim seni keşke kalbimi kıranların yanından kaçıp sana sığınabilseydim. Çok yalnızım hemde çok hapşurduğumda bile bir çok yaşa diyenim anca sıra arkadaşım. Servislerde en son benim yanım doluyor. Kendimi insanların yanında eklenti paketi gibi hissediyorum. Dersler hep huzurumu kaçırıyor. Herkes YGS'yi bitirdiğini iddia ediyo bense bir dersi bile bitiremedim.
Kardeşim benden nefret ediyor ama gerçekten ediyor. Sen olsaydın yanımda ben senden edemezdim ki onun hiç mi ihtiyacı yok bana hiç mi?
Sınıftakiler abi ablalarından bahsedince çok arıyorum seni. Acaba biz senle nasıl olurduk? diye. Merak ediyorum. Bizde kapışır mıydık senle ama sonra barışır mıydık? Sırdaş olur muyduk? Beraber bowling oynayıp film seyredip alışveriş yapar mıydık? Birlikteyken gerçekte eğlenir miydik? Beraber araba sürmeyi öğrenip yemek yapabilir miydik? İnan bana bunları düşünmediğim hayalini kurmadığım tek bir günüm bile yok
Kalbimdeki boşluğun gittikçe büyüyor ve kimse doldurmuyor. Aksine daha çok açıyorlar. Bir gün insanlar için tamamen yok olacakmışım ve beni artık kimse görmeyecekmiş gibi hissetmeye başladım. Kısaca yaşayan bir hayalet gibi hissediyorum gün geçtikçe.
Her neyse seninle ilgili hiçbir şey bilmiyorum ama düşman olmazdık, sen benden nefret etmezdin di mi? Lütfen öyle olsun.
