GÜZEL ÖLÜM

2.BÖLÜM

iyi okumalar.

multide Nida var .

Ne kadar öyle kaldım bilmiyorum ama etrafım insan dolmuştu . En sonunda biri doktora haber verin diyince zor da olsa iki kelime döküldü dudaklarımdan " iyim" diyip arkamda meraklı bir grup bırakarak uzaklaştım oradan .

Neden bu kadar üzülüyordum bilmiyorum bu zamana kadar hep hastalığımla boğuşmuş hep ölmek istemiştim . Şimdi ise ölüyorsun diyorlar ben buna üzülüyorum . Üzülmemeliydim arkamda kimseyide bırakmıyordum sonuçta .

Biraz kendimi topladıktan sonra eve gitmek için harekete geçtim.Eve otobüsle döncektim durağa doğru ilerledim , durak karşımdaki yolda duruyordu ışıklarad yeşil ışığın yanmasını bekliyordum.
Yanımda bir anne ve tahminimce 4 yaşlarında olan küçük bir kız duruyordu . Kız o kadar sabırsızdı ki sürekli " Ne zaman geçicez "diyip duruyordu , onun bu hali beni gülümsetmişti ne kadarda benim küçüklüğüme benziyordu . Bende hastanedeyken sürekli ne zaman çıkcağımı sorardım . Doktorlar gelir gelmez ne sorcağımı bildikleri için ". Bugün de değil "derlerdi. Aslında bu küçük dıştanda bana benziyordu benim gibi mavi gözler sarı saçlar ve gamzelere sahipti. Tabi bir fark vardı aramızda o elinde ki oyuncak bebeği canından bir parça taşır gibi taşıyordu , bense oyuncak bebeklerden hep nefret ederdim . Sürekli oyuncak askerlerim olmuştur biraz garip ama oyuncak askerler her zaman favorimdir.

Küçük kızı izlemeye dalmışken bir anda küçük sendeledi ve asvalta düşmekten annesi son anda kurtardı . Annesi şoku üstünden atınca kızına kocaman sarıldı ve ağlayarak bir şeyler söylendi, sonra aklın bir şey gelmiş gibi hızla arkasına döndü . Ve bir adama bağırmaya başladı önce ne olduğunu anlamadım ama sonra küçük kıza çarparak sendelemesine sebep olan adamdı . Bunu konuşmalardan anlamıştım.

Bir anda kulakları sağır eden bir korna sesi duyuldu herkes yola döndüğünde küçük kız ve karşısında koca bir tır ... Şoktan yerinden kıpırdayamayan küçük öylece üstüne gelen tıra bakıyordu. Artıl kulaklarım uğulduyordu annesinin "Elif "diye feryat etmesini duymuyordum . Gözümden bir yaş yaktı .Bu küçük ölümü hak etmiyordu. Bense zaten ölecektim ha bir dakika sonra ha bir yıl sonra ... Düşünmeden yola atladım küçük Elifi aniden ittim ve son duyduğum koca bir çığlık ve korna sesi...

******

Gözümü açmaya çalışınca gelen ışık yüzünden tekrar kaptım , bir daha açtığımda gözlerim biraz daha ışığa alışmıştı ama başıma giren ağrı yüzünden küçük bir inilti kaçtı ağzımdan .

Sesi duymuş olcak ki hızla Arzu yanıma geldi . Canım benim benim için çok endişelenmişti belki ölürsem arkamda bırakacağım için üzüleceğim tek insandı. 10 yıllık can dostumdu o benim . Olmayan kardeşim gibiydi.

Ne kadar uykusuz olduğunu belli eden gözlerle " Yine paçayı yırttın sümüklü" dedi gülümseyerek. Kankam yine kankamdı . Benim için üzüldüğünü biliyordum ama o yine kendi olup işi şakaya vurmuştu.

Bir anda kafama bir tokat yiyince "ahh " diye bağırdım. Arzu hemen "Bişey mi oldu . Ya afedersin , salaklık bende hasta birine vuruyorum valla salağım ben " . dedi bir çırpıda. "Sakin ol bişey olmadı karaböceğim sadece beyin sarsıntısı geçirttin o kadar salak " . dedim. Arzu annesi tarafından cezalandırılan çoçuklar gibi dudak büzdü. Bu hareketine dayanamadığımı biliyordu Karaböcek. " Tamam yapma bak dayanamadığımı biliyorsun " dedim . Hemen gülümsedi .

" Sadede gelelim niye vuruyon lan durup duruken " dedim . Yine elini kaldırdı kafama vurmak için ama kötü bir bakış atınca durdu. " Sen nasıl hızla gelen bir tırın önüne atlarsın sümüklu ? Nasıl ?"

Ah bide bu vardı dimi nasıl unuttum Arzu nun sorusunu es geçerek "Elif nasıl "dedim . Bana anlamayan gözlerle bakınca Elifi tanimadığını anladım. "Kazadan kurtulan kız " dedim. ". He evet o gayet iyi, az önce burdaydılar yemek yemek için kantine indinler "dedi .

Başımla onaylayıp. Odada göz gezdirdim . Sahi annemler nerdeydi aklıma gelen soru ile Arzuya döndüm . Ne diyeceğimi anlamış gibi ". Annenler malesef burda degil aradık fakat telefonları kapalı ve asisistanları yurt dışında olduğunu söyledi "

Yüzüme üzgünüm der gibi baktı Arzu . Ama ben üzgün değildim neden üzgün olcaktım ki. Sadece kızlarının hasta olduğunu bilmelerine rağmen haber verme gereği duymadan yurt dışına çıkmışlardı. Kırgın değilim , kızgınım. Tamam 7 yıl boyunca benle ilgilenmelerini bekleyemezdim ama hasta olduğumu duydukları günden beri bir kızları yokmuş gibi davranıyorlardı. Hastanede kaldığımda bile bakıcı tutup annelik ve babalik görevlerini laiğiyle yerine getiriyorlardı.

Odamın kapsı açıldı ve Elif kocaman bir gülümsemeyle içeriye girdi yanında ışıklarda gördüğüm kadın vardı. Arzu kalkıp "kantinde olcam canım , bişey olursa ara dedi" dedi ve odadan çıktı.

Elif yanımda gelip bana sarıldı ben önce affalasamda hemen karşılık verip bende sarıldım. Daha önce hiçbir çoçuğa sarılmamıştım ama Elif o kadar tatlıydı ki küçücuk bedeni ile bana sarılınca onu kurtararak ne kadar doğru bir şey yaptığımı anladım. Adını bilmediğim sarışın kadın " Hadi Elif yanıma gel , abla biraz yorgun " dedi . Sorun değil dememe rağmen Elifi kucağına aldı ve Arzunun kalktığı koltuğa oturdu.

" Ah kendimi tanıtmadım ben Nilgün " dedi karşımda oturan kadın . Başımı memnun oldum dercesine salladım. Derin bir nefes alıp verdi Nilgün hanım . Birazdan beni uzun bir konuşmanın beklediğini farkındaydım.

" Nasıl teşekkur edilir böyle bìşey için bilmiyorum ama gerçekten sana minnet duyuyorum. Kızım benim her şeyim eğer ona bişey olsaydı N' apardım bilemiyorum lütfen senin için bişey yapmama izin ver " diyip Elif gibi mavi olan gözlerini bana dikti. Ne isteyebilirdim ki annem in babam in bile görmeye tenezzül etmedikleri beni ,onlar beklemiş ve bişey istememi bekliyorlardı .

" Hiçbir şey " dedim kıcasa . Önce ısrar etsede sonra kararlı duruşum olsa gerek oda bişey demedi . Uzun bir süre sohbet ettik Elifle oynadım , Elifin babasının şehit olduğunu ögrendim. " Başıniz sağ olsun" demeketen başka dicek hiçbir şey bulamamıştım ne diyebilirdim ki... Biz konuşmaya dalmışken kapı çaldı birden .

" Gir " dedim . Kargo elemanı elinde bir çiçekle içeri. Girdi .

" Nida Esen "?

"Buyrun " dedim.