Hulk Günlügü

BÖLÜM 1

20 Nisan 2017:

Ben bruce banner bu günlüğü Afrikadan yazıyorum.New York saldırısının üzerinden 2 yıl geçti.Ne benim için bir arama emri var, ne de askeri bir çalışma.Kimse yerimi bilmiyor. Iki yıl boyunca hayata tekrar uyum sağlayıp içerdeki devi de dışarıya çıkarmadım.

Bu günlüğü yazmamın nedeni son zamanlarda içerdeki dev çıkmaya çalışıyor ve ben artık çok yoruldum.Olanları yazmalıyım ki içerdeki neyden bu kadar kızgın bilmem gerek.Birde bu devden kurtulmak için yaptığım çalışmalarımı yazmam önem arz ediyor...

Sabah kalktım ve her zaman yaptığım gibi kalbim için alıştırmaları yaptım.Alıştırmaları yapmazsam kalp ritmim bozuluyor.Bunun ne demek olduğunu biliyorsunuz. Dakikada 200 kalp atışını geçtiği anda olanları sadece izlemek kalıyor.

Saat 7.00 da iş başı. Bu sefer bir fabrikada değil.Sadece kurye olarak çalışıyorum.Küçük bir motorsiklet iş görür.Bu iş hızlı olmayı gerektiriyor. Bu benim başlıca problemim olsa gerek. Son zamanlarda gerğinden fazla çalışıyorum.Söylediklerine göre işveren kişi daha çok çalışmazsam beni kovacakmış.

Bugün bir kurye olarak yük taşırken yanımdan bir askeri kamyon geçti.Bu askeri kamyonlar acımasızca sürdüklerinden çoğu kadın askerleri gördüğünde çocuklarını saklama eğilimde bulunuyorlar.Bunun nedenini sorduğumda hala cevap vermiyorlar.

Gitmem gereken yer bir fabrika.Bu torba yaklaşık dört kilogram ağırlığında.Açmama izin yok. Fabrikaya vardığımda içerde çalışan işçi yoktu. Üst kattan ışık geliyordu.Yukarı doğru çıktım. Kapıyı çalıp içeri girdim ve torbayı ona doğru uzattım. Memnuncasına kafasını salladı ve torbayı masaya bırakmamı istedi.Torbayı bırakıp geri dışarı çıktım. Dışarı çıkarken içeri takım elbise tarzı ama garip giyinen beş adam girdi.

Beş el silah sesi geldi.Hemen motoruma binip ordan uzaklaştım. Ben uzaklaşırken olay yerine hemen kamyonla askerler gelmeye başladı.
Ordan uzaklaşmalıydım.Ara sokakalara daldım.Gürültü beni korkutmaya başladı ve korkunca kalp atış hızım artıyordu.Uzaklaştıkça sesler azaldı.Ritmimi normale döndürmek için nefes alış verişimi yavaşlatmaya çalıştım.Korktuğumu hala hissedebiliyorum.

İşverenime gidip işi bıraktığımı bile söylemeden motoru alıp eve gittim. Akşam oluncaya kadar evde bilgisayardan araştırmalarımı sürdürdüm.

Köpekleri sevdiğimden birde köpeğim var tabi ayak ucumdan hiç ayrılmaz.Bu hayvanı seviyorum.Huzur veriyor...