Gözlerimi açtığımda nerede olduğumu anlamak geç olmadi. Hastanedeydik. İğrenç kokusu heryerime işlemisti. Odama giren hemsire nasil oldugumu sorduğunda,
"İyim tesekkur ederim."
Ben ne sacmaliyodum ya. Abim nerdeydi. Abimi unutmustum. Hemsireye abimin nerde nasil oldugunu sorduğumda ameliyatta olduğunu söyledi. Gözlerimden yanağıma süzülen yaşlara engel olamiyordum. Kolumdaki serumu cikardiktan sonra hemsire engel olmak istesede buna izin vermedim. Ameliyat kapisinin önüne kostum. Abim icerdeydi. Bnm yüzüme, orda olmayı hak etmiyordu. Koridor boyu gezindim saatlerce birinin cikip "abin cok iyi, iyilesicek" demesini bekliyordum. Ama kimse cikmiyordu. Diger ameliyat kapilarinda aglayan ailelerin cığlık sesleri kulağımda yankilaniyordu. Hemen yan taraftaki ameliyat odasinin kapisinin önünde duvara yaslanmis kafasini dizlerinin arasina koyup sacini yolan genc bir cocuk tüm üzüntüsünu icinde yasiyordu. İnsanin en büyük çığlığıdır suskunluğu. Yaninda gidip gitmemek arasinda kaldim.
Dayanamayip gittim. Elimi omzuna yaklastirdim. Hic bir tepki vermedi. Kafasini yavaşca kaldirip bana bakti.
Benden farksizdi. Aglamaktan moraran gözleri, vücudundaki cizikler ve morluklar. Elimi dokunduğum omzundan geri çektim.
"Basınız sağ olsun."
Titrek sesimle baş sağlığı diledikten sonra arkamdan KIVANÇ ZENGİN'in yakınları diye seslenen hemsireye doğru koştum. Yalavaran gözlerle bakıyordum. Allah'ım nolur iyi seyler desin diye aklimdan geçirirken kapidan çıkan doktor yanimiza dogru geldi.
"Kıvaç Zengin'in nesi oluyorsunuz?"
İçimde tutamadiğım gözyaşlarimi serbet birakarak,
"Ben onun başının belasıyım."
Abim hep bana oyle derdi. Cok severdi beni sürekli başımın belası der göz kırpardı. Doktor saskinlik icinde bana bakarken. Gözyaşlarimi silip "kardesı oluyorum." diyebildim.
Yalavaran bakışlarım, korkudan titreyen vücudumla doktorun iyi seyler demesini bekliyordum.
"Abinizin kalp yetmezmiği vardi tek care pil takmakti suan için pil taktik ama hayatini bu sekilde sürduremez.
"Abimin bir hastalığı yoktu. Cok saglikliydi abim. Nasil olur?"
"Uzun suredir olan bisey bu. Abiniz sanırım sizden gizlemis."
Doktorun karşısında daha fazla tutamadim kendimi. Ayakla duramiyordum. Olduğum yerde sendeledim. Koluma giren hemsire ve doktor duvar kenarindaki sandalyeye oturtturdular. Sonrasini hatirlamıyorum...
