Sweater

2

"Mama, jij komt toch wel naar de wedstrijd kijken hè?", ik kijk haar smekend aan. Papa kan niet naar de zwemwedstrijd komen want hij ontvangt vandaag een nieuwe klant. Ik kijk naar de grond en wacht haar antwoord af. Vandaag is de eerste wedstrijd van het seizoen en moet je tonen wat je in je hebt. Als je uiteindelijk bij de top 5 zit mag je verder en moet je zwemmen tegen de top 5 van verschillende zwemgroepen in heel Engeland. Ik ben de jongste van de hele wedstrijdploeg op onze zwemschool. Vandaag ben ik één van de 19 kandidaten uit deze school. Eigenlijk maak ik helemaal geen kans tegen al deze meer ervaren en oudere kinderen. Ik ben 13 jaar en zij zijn allemaal 14 jaar en ouder. Ik slik even bij de gedachten.

Ik ben bloednerveus en kijk op om mijn moeder met smekende ogen aan te kijken. Ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen. "Tuurlijk kom ik lieverd! Wat dacht je dan! Ik moet mijn bloedeigen dochter toch wel komen aanmoedigen op deze belangrijke dag!"

Ik zucht opgelucht en merk dat ook ik een stralende glimlach tevoorschijn kan krijgen tussen al die zenuwen door. Ze haalt haar hand even door mijn haren en loopt dan richting de keuken. "Maar eerst even wat krachtvoedsel op tafel toveren voor onze wedstrijd zwemster." Ik grinnik en in de tijd die zij nodig heeft om een middagmaal op tafel te zetten doe ik mijn groene badpak aan onder mijn kleren en stop een zwembril en badmuts samen met wat cola in mijn zwemzak. Daarna loop ik de trap af en pak een boterham met een flinke laag choco. Na het eten ruim ik de tafel af samen met mijn broertje en draait mijn moeder een dotje in mijn haar dat ze vastbind met een rekkertje. Daarna geeft ze me een kus op mijn voorhoofd. Ik werp een blik op de klok en gooi mijn zwemzak over mijn rug.

Een uurtje later loop ik één van de kleedhokjes uit. Mijn groene badpak steekt fel af tegen de grijze muren. Ik loop op blote voeten richting het zwembad met mijn zwembril in mijn hand. Eenmaal bij het bad aangekomen kijk ik tussen de menigte die zich rond het zwembad heeft verzamelt. Ik zie mijn moeder staan maar ze is te ver om er heen te gaan. Ik voel hoe mijn handen trillen in een onregelmatig ritme. Ik kijk haar aan en ik zie haar met haar lippen de woorden 'je kunt het' en 'ik hou van je' vormen. Ik knik en pers er een glimlachje uit dat er zo geforceerd uit zag als maar kon. Ik wandel langzaam naar voren en kijk naar al mijn tegenstanders. Ik weet dat er de zus van mijn beste vriendin tussen staat maar ik kan haar niet vinden. Mijn hart klopt in mijn keel en de brok in mijn keel word groter en groter. Ik adem beverig uit en loop richting de andere zwemmers uit de tweede groep want omdat we met zo veel zijn werden we verdeelt in twee groepen.

Ik zie hoe het fluitsignaal aankondigt dat de eerste groep mag vertrekken en mag beginnen met de 4 baantjes die zich tussen hen en de finish bevinden. Ik adem zo snel dat ik niet let op hoe de eerste deelnemers buiten adem weer uit het zwembad klimmen. Ze lachen en geven elkaar schouderklopjes. Ik zie de jury al de tijden vergelijken die aangeven wie het snelste was en wie het traagste. En binnen de kortste keren zijn wij aan de beurt.

Ik sta aan de rand van het water, klaar om in het water te duiken als er wordt gefloten. Ik werp een blik op mijn moeder en zie haar juichen. Ik haal diep adem en ineens wordt alles helder. Ik voel mijn ogen stralen. Ik kan dit! Ik moet dit doen! Dit gaat lukken! Ik weet dat ik als ik dit echt wil kan winnen anders zou ik hier niet staan. Ik ga in positie staan en dan hoor ik het fluitsignaal.

Ik duik in het water waar ik doorheen glijd. Ik zwem nog een klein stukje door onderwater en ga dan naar boven voor lucht. Ik kom boven en doe precies de bewegingen waarvan ik weet dat ik ze eigen heb gemaakt. Ik zwem door het water en kijk niet waar de andere spelers zijn gebleven. Ik kijk naar mij. Ik. Ik kan het. In dit water kan ik het. Ik weet dat ik het kan. Ik kom aan de overkant en stoot me af om terug te zwemmen. Mijn armen zijn sterk. Mijn benen duwen me verder. Dit voelt zo vertrouwt. Ik begin aan mijn volgende baantje. Ik zwem verder en verder. Plots zie ik twee blauwen ogen, ogen die ik nog nooit heb gezien, zo blauw als een oceaan. Ze behoren tot een jongetje dat ik net een jaar ouder schat dan mij. Ik heb het jongetje hier nog nooit gezien. Het jongetje kijkt me aan en lacht wanneer ik hem verwart aankijk. Ik blijf door zwemmen maar die blik verlamt mij. Ik hap even naar adem en als ik weer onderwater kom is hij weg. Vliegensvlug kijk ik om me heen maar ik weet dat ik hem niet meer zal vinden. Ik slik en zwem verder. Dit keer met nog meer kracht. Mijn spieren werken beter dan ooit. Ik heb meer kracht en zwem sneller dan ik ooit had durven dromen. Mijn adem versnelt samen met het tempo. Ik voel me verlicht. Ik voel me gelukkig.

Na vier baantjes tik ik buitenadem de kantlijn aan en ik sleep me vermoeit uit het water. Ik glimlach en merk dan pas dat er verder nog niemand is aangekomen. Ik kijk rondom me en merk dat al die mensen aan het juichen zijn en mijn moeder wurmt zich tussen de mensen door om mij een knuffel te geven. "Je hebt het gedaan Dream! Lieverd je was de snelste en dat terwijl je halverwege ineens langzamer begon te zwemmen! Ik ben zo trots op je! Zo verschrikkelijk trots!" Lacht ze me toe. De glimlach op mijn gezicht kan niemand er vandaag nog af krijgen. Ik geef haar nog en knuffel en kijk dan achter me waar ik nu ook langzaam de andere uit het water zie komen.

~~~

Die ogen. Water, de oceaan. De ogen die zich op mij richten. Die ogen van de jongen die hier, naast mij in de bus zit, heb ik al eerder gezien! Ik herken de ogen! Ik wil in tranen uitbarsten van geluk bij de gedachten aan de herinnering! Mijn eerste herinnering sinds mijn coma. Ik wend snel mijn blik af als ik merk dat ik hem nog altijd aanstaar en trek mijn kap nog iets verder over mijn hoofd om me te beschermen tegen de drang om in huilen uit te barsten van geluk. Ik weet dat het zielig klinkt maar het is zo. Ik voel een glimlach op mijn gezicht verschijnen, dit is geluk. Ik hou van dit gevoel. Ik ben gelukkig. Ik draai mijn hoofd terug naar hem. Maar kijk niet naar zijn ogen want dat water... Ik kan het gewoon niet. "Bedankt", fluister ik en ik zie hem proberen mijn blik te vangen maar zonder succes. Ik voel dat hij niet verward is over mijn plotse bedankje. "Graag gedaan", antwoord hij na zijn mislukte poging om mijn blik te vangen en door zijn plotse reactie kijk ik op, wat ik niet had moeten doen, en voel dan weer hoe angst me bekruipt en me naar adem laat happen. Vroeger hield ik blijkbaar van water. Nu haat ik het. Ik haat mijn leven. Water. Rotsen. Donkerte. Een gil, lucht, veel lucht. Geef het aan mij. Weer een gil die zo hartverscheurend klinkt dat ik dichtklap en mijn borst zich tegen mijn benen slaat. Ik hap naar adem. En dan, plots, is het weg. Ik voel hoe zijn hand op mijn been me verlicht en me versterkt. Hij geeft me kracht... Hoe het kan? Geen idee. Hij trekt me weg uit die akelige herinnering en geeft me het gevoel dat ik er niet alleen voor sta.