Ik deed mijn ogen open en voelde direct dat er iets veranderd was. Ik keek naar het lege bed aan de andere kant van de kamer en zag dat Lucy verdwenen was. Lucy was mijn bijna volwassen zus (17jaar) en was jammergenoeg degene met wie ik mijn kamer moest delen. We waren met acht. Twee ouders, en zes kinderen. Peter, Lucy, dan kwam ik, Emma, Kate en kleine Thomas. Het was vreemd dat Lucy niet meer in bed lag aangezien zij vandaag niet voor het ontbijt moest zorgen en ze dan meestal als laatst opstond van ons allemaal. Ik sloeg de dekens van me af en liep op mijn blote voeten over de koude vloer de trap af. Beneden hoorde ik geen drukke geluiden van Thomas die met zijn treinen speelden en ook geen geluiden uit de keuken waar mama meestal was. Het was vreemd dat het zo rustig was in huis, heel vreemd.
Beneden zat Kate met een gezicht vol snot en tranen in de bank en zat Emma haar te troosten, de schat. Thomas zat verrassend genoeg ook stil op de bank te bladeren door een prentenboek. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ik. Ik had een slecht gevoel hierover, maar ik kon niet benoemen wat er juist slecht aan was. Emma keek me nu aan en ik zag dat zij ook gehuild had. 'Ze zijn weg.' Piepte Kate. Toen ze die paar woorden met veel moeite eruit had gekregen kreeg ze weer een nieuwe huilaanval. En ik wist dat Kate gelijk had. Papa en mama, Peter en Lucy. Ze waren weg.
JE LEEST
Volwassenen gezocht.
РазноеWat doe je als blijkt dat opeens alle volwassenen uit jou kleine dorp weg blijken te zijn en je geen contact hebt met andere dorpen of volwassenen?
