"Bir Meleğin Günlüğünden"

-Boncuk-

1 Yıl Sonra

Ailemiz bir yaş daha büyümüştü.
Annem 36, babam 42, ben 10 ve kardeşim de 4 yaşındaydı. Boncuk'u mu ? O da 2 yaşına basmıştı tabii. Ceresi(göğüs kısmı) daha mavileşmişti ve büyümüştü. Başı yine sapsarıydı. Ama değişen birşey vardı.Yanakları ve patileri. Yanaklarında 2 tane benek çıkmıştı ve patileri de koyu bir pembe rengine dönmüştü.

Bana da gelince. 4'e geçmiştim. Okulumuzun karşısına yeni okul yapılmıştı. Sınıfımız oraya taşınmıştı.Yepyeniydi ve yeni bir okulda okumak beni mutlu ediyor, ders çalışmaya tasvik ediyordu.
Arkadaşlıklarım pek dayanıklı olmamıştı maalesef.
Beni sevmiyorlardı ve herşeye çabucak mutlu olmam, onları huzursuz ediyordu. Yüzüme gülüp sırtımdan bıçaklayanlar, en sevdiklerim ve en değer verdiklerimdi maalesef ! Ama ben onları çok seviyordum. Kör gibiydim.Benden nefret ediyorlardı ama onları tercih eden yine bendim !

Boncuk bu yukarda verdiklerim örneklerin hiç birini yapmıyordu. O insan değildi , konuşmuyordu ama beni anlıyordu ve SEVİYORDU.
En önemlisi de bu değilmidir zaten. Sevgi. Eğer bir insan da SEVGİ denilen his yoksa , korkun ondan . Şuan yanınızdaysa bir adım geriye gidin! Sevgi yoksa nefret vardır,kıskançlık vardır. İnsanlığıda bitiren de bu korkunç hislerdir.

Nesibe adında çok iyi bir arkadaşım vardı. O KARDEŞ kelimesini tam anlamıyla hakediyordu.
Bana Demi Lovato'nun şarkılarını dinlemem gerektiğini söyledi. Araştırdım. Hayatı benim gibi zorluklarla geçmiş.

Bileklerini kesmiş,babası erken yaşta ölmüş. Vs.
Bu olaylar beni derinden etkiledi ve... Sesi...
Mükemmeldi. Cidden mükemmel.
O cidden güçlü ve güzel bir kadındı.
Ve ven onu kendime bir idol olarak görüyordum.
Lovatic olmaya karar verdim.

Kısa bir not;

Ne zaman Boncuk'un öldüğü aklıma gelse şu sözü hatırlarım.

"Güçlü kal, mükemmel yaratıldın"
-Demi Lovato