Söyleyeceklerim Var Hala

Önsöz.

Uykumda bile gözyaşı döktüğümü düşünüyorum artık. Ne çok severdim uyumayı eskiden,şimdilerdeyse tek kaçış yolumun bu olduğuna inanıyorum. Yataktan kalkmak istemiyorum zaten istesem de sanki uyumamışım da dayak yemişim gibi ağrıyor her yanım. Ve bir kez daha anlıyorum ki depresyon gerçek bir hastalık. Nasıl oluyor bu,yani kalbimdeki bu acı nasıl bu kadar somutlaşabiliyor? Kalp atışlarım değişti,içimde ölümü yaklaşmış bir kuş çırpınıyor. Hani korktuğunuz bir şeyle yüzleşecek olursunuz da bir garip atar ya kalbiniz,tansiyonunuz düşmüş gibi,yer çekimine daha fazla karşı koyamayacak gibi... Dizlerinizin bağı çözülmüş,aldığınız nefes yetmiyor. Esansiyel Tremör. Ellerim daha çok titriyor artık. Beynimde bir uyuşma sanki içerde bir yangın var! Koşuyorum ama yetişemiyorum artık. O. Evet O. Bunlara sebep... Üzüntüden derde kalacaksın derler ya hani. Derdin büyüğü içimdeyken ne mümkün! Ben o derdin vurgunuyum,kimse bilmiyor...
Biliyorum,derdimden anlayacak birileri var. Biliyorum birileri bunları okurken kendi yarasına dokunacak. Bir şekilde dokunacak birinin yaşantısına...
Biliyorum,bu dert bir bende değil,ama ben... Ben bu yükü taşıyamıyorum. Ne atabiliyorum sırtımdan ne de yola devam edebiliyorum. Burası,artık bu yolun sonu. O seyyahın adını söylemeyeceğim. Sadece Seyyah diye bilin...
Hep uzun şeyler de yazamayacağım. Bazen bir cümle yetecek yalandan bir acıyı anlatmanın sayfalarca süren aldatmasına.
Ben size bir Nisan akşamında gördüğüm o adamı anlatacağım. En başından. Ben size Mayısları neden bu kadar sevdim,nasıl oldu her şey onu göstereceğim.
Bunlar hiç yaşanmamış olsa,buraya mutlu biten bir hikaye yazacaktım. Ama yaşandı.
Kabullenemesem de,hala umudum olsa da,inatla düşlerime de girse,bana dönmeyecek biliyorum.

Ve bu acı hiç geçmeyecek.