Simeranya

Vehim

Burada hayat hep aynıdır,

fakat bir o kadar da farklıdır aslında

bilemezsin!

yaşamın o monotonluğu işlemiştir içine

geceleri hep sessiz geçer

görüp göreceğin karanlıktır sadece

bir uğultudur sarar tüm odayı

bu uğultu çıldırtır insanı

bu uğultu yalnızlıktır..

ileriki saatlerde delirmek vehmini geçirirsin

delirmek...

tüm oda delirdiğini haykırır sana

ve sen direnirsin yalnızlığa...

karanlık ve yalnızlık durmadan saldırır

her zerrenle savaşırsın,boğuşursun,

sonunda kurtulursun,

ya da öyle olduğunu zannedersin

zannetmekle kalmaz,inanırsın

sanki gerçekmiş gibi herşey

sonraları yalnızlık yerini

bir tek düşünceye bırakır

ölüm ve korkusu...

tek yalnızlık değilmiş demek

karanlıkla beraber gelen

işte bunu da anlarsın gecelerde...

-geceler...ah bu geceler...

bütün bir yaşamın,kainatın,

karmaşık bir anahtarıdır değil mi?

ve hiç çözülemeyecektir sırrı...-

karanlık gecelerde sırdaş olursun

yâr olur yaren olursun,

ölümle müttefik vedüşman olursun..

bazı geceler o kadar tatlıdır ki

ölüm ancak onun üzerine

içilecek en güzel çay olur...

ilerleyen saatler...

ilerleyen saatler diye bir şey

olmaz artık.

soyut bir dünyadasındır çünkü.

zaten kim gerçek hayatta,

ölümle arkadaş olur ki?

kim yenebilir ki yalnızlığı?

karanlık son haddine gelmiştir.

artık düşünceler pinpon topu gibidir,

dolaşır kafanın içinde durmadan..

durmadan hayaller kurarsın

rüyalarından bir parça kopan...

ve artık gün doğmuştur bile.

bir parça ışık huzmesi süzülür odana.

bütün vehimleri yenen bedenin,

yenilir sonunda uykuya...

<<aşk-ı lâl>>