Τα βέλη του Έρωτα

9- got to take it off my mind

Κεφάλαιο 9

Τρεις ώρες οδήγησε ο Ανδρέας με τη μηχανή του και τελικά κατάφερε να φτάσει κάπου μακρια από την πολύβουη Αθήνα. Προσπαθούσε να βάλει ανάμεσα τους όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσε για να μην μπει στον πειρασμό να επιστρέψει στο σπίτι της. Προσπαθούσε εδώ και τρεις ώρες να καθαρίσει το μυαλό του, να διώξει την κουρασμένη εικόνα των ματιών της από το μυαλό του.

Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως οι αντιδράσεις του απέναντι της ήταν φυσιολογικές και πως τον προκαλούσε το ότι εκείνη ήταν εγωίστρια και πεισματάρα και γι'αυτό αντιδρούσε τόσο σπασμωδικά όταν ήταν κοντά της. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως δεν ένιωθε τίποτα παραπάνω για εκείνη πέρα από καθαρή ερωτική έλξη.

«Γαμώτο!» φώναξε και κλώτσησε τον μπροστινό τροχό της μηχανής του. Είχε αποτύχει για μια ακόμα φορά στο να την πλησιάσει.

Έπρεπε να βρει έναν άλλο τρόπο να την προσεγγίσει. Προφανώς τα παιχνίδια και οι κόντρες δεν ήταν αυτό που θα την έκανε να τρέξει σε εκείνον. Έπρεπε να βρει έναν άλλο τρόπο να την κερδίσει. Να την κανει να ανοιχτει και να τον εμπιστευτει.

Αναψε τσιγαρο και κοιταξε τον οριζοντα γύρω του. Ο πονοκέφαλος που τον βασάνιζε από την ώρα που έφυγε από κοντά της τώρα είχε γίνει ανυπόφορος. Δεν μπορούσε με τίποτα να βγάλει το σμαραγδένιο μελαγχολικο βλέμμα της από το μυαλό του. Μπορούσε να διαβάσει στα μάτια της την επιθυμία, τον πόθο, την έλξη για εκείνον αλλά ποτέ δεν άφηνε τον εαυτό της ελεύθερο. Πάντα τον έδιωχνε ή έφευγε η ίδια από κοντά του. Πάντα το έσκαγε λες και κάποιος την κυνηγούσε.

Μπορούσε να δει το φόβο να καθρεπτίζεται ατόφιος στα μάτια της, όμως δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτό που την τρόμαζε και την έκανε να απομονώνεται.

Ποτέ ξανά μια γυναίκα δεν είχε αντισταθεί στο φλερτ του. Ποτέ καμιά γυναίκα δεν του είχε αρνηθεί τιποτα. Καμιά ως τώρα όμως δεν ήταν σαν εκείνη...

Έπρεπε να της δείξει πως νοιάζεται. Ίσως αυτό να ήθελε να δει για να αφεθεί. Όμως δεν ήξερε αν όντως νοιαζόταν και με ποιο τρόπο...

Τα πάντα πάνω σε αυτή την παράξενη κοπέλα τον μπέρδευαν.

Οι αντιδράσεις της ήταν πάντα υπερβολικές και πολλές φορές δεν έβγαζαν νόημα. Το βλέμμα της του μιλούσε σαν να τον παρακαλούσε να παλέψει για κάτι, αλλά τα χείλη της πάντα τον έδιωχναν μακριά. Η συμπεριφορά της δεν ήταν ποτέ η αναμενομένη και οι μεταπτώσεις στην ψυχολογία της τον έφταναν στα όρια του. Τη μια στιγμή είχε απέναντι του μια κοπέλα που νοιαζόταν για όλους και έτρεχε να προλάβει κάθε τους ανάγκη, πάντα πρόθυμη να βοηθήσει και να σταθεί σε οποίον την είχε ανάγκη και την επόμενη στιγμή ήταν μέσα στα νεύρα. Σκορπούσε χαμόγελα σε όλους φτιάχνοντας τη μέρα τους και την επόμενη στιγμή που εκείνος εμφανιζόταν μπροστά της μετατρεπόταν στον πιο αντικοινωνικό άνθρωπο που είχε γνωρίσει ποτέ στη ζωή του. Ήταν σαν ένα όνειρο που μετατρεπόταν σε προσωπικό εφιάλτη.