Ham-Kaas..

Jaloers..?

Demi kijkt me verbaasd en angstig aan. "Wat doe je hier?" Stamelt ze verbaasd en ze laat zichzelf zakken op een stoel die word neergezet door de butler. "Jou opzoeken" Antwoord ik vriendelijk. "Ben je dan niet boos op me?" Zegt ze met ongeloof.. Ze kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. Ik schud mijn hoofd. "Het geeft echt niet!" Zeg ik lachend. "Wat is er gebeurd?" Vraagt Demi dan en ij vertel over hoe ik opeens woedend was op Demi en Marit. "Ik dacht terug aan ons en wou je weer spreken. Dus hier ben ik." Eindig ik mijn verhaal. Demi heeft me niet een keer onderbroken en lijkt het verhaal in haar gedachte goed door te nemen. "Maar waarom Myrthe?" Haar toon is zacht en vriendelijk. "Waarom werd je boos op hun en kwam je naar mij?" Ze stelt precies de vraag waar ik geef antwoord op weet. Ik haal mijn schouders op en grimas. "Dat is dus de vraag die ik mezelf telkens stel!" Mijn stem slaat uit frustratie over en Demi lacht. Ik grinnik. "En ja. Lois is een kat dat is haar gave." Ik staar even voor me uit. Elk persoon , Ham Kaas of Tostie , heeft een bepaalde gave. Alleen iedereen ontdekt het anders. Er zijn ook mensen die het op drie jarige leeftijd ontdekken , maar ook een paar die het pas weten op hun dertigste. "Ik weet het." Zegt demi opeens. "Ik zag jullie." Ik knik "Was je jaloers op Marit en Lois?" Vraagt Demi fel. Ik schrik van haar vraag. Ik voel dat ik rood word. "Nee!" Het klinkt aarzelend. In gedachte scheld ik mezelf uit. Ik ben niet jaloers!