Vampir günlükleri

Uyanış &Savaş

Sevgili Gunluk

Bugun korkunç bir şey olacak

Bunu neden yazdığımı bilmiyorum. Delice. Üzgün olmam için hiç bir neden yok. Aksime, mutlu. Olamak için her nedenim var. Ama...

Ama burada, sabahın beş buçuğunda ayaktayım ve korkuyorum. Kendimde bunun sadece Fransa'yla buradaki zaman farkında kaynaklanan bir karşılık oldugunu söyleyip duruyorum. Ama neden bu kadar korktuğumu açıklayamıyorum. Ama neden bu kadar Korktuğumu açıklayamıyorum. Kendimi kaybolmuş hissediyorum.

Evvelki gün, Judith Hala ve Margaret'la birlikte havaalanında dönerken içimde tuaf br duygu vardır. Sokağımıza girdiğimizde aniden şöyle düşündüm: " Annemle babam bizi eve bekliyor. Eminem, ön verandada duruyor ya da oturma odasındaki pencerelerden bakıyorlar. Beni çok özlemiş olmalılar."

Biliyorum, kulağa delice geliyor.

Ama evli ve boş verandayı gördüğümde bile aynı şeyi hissediyorum. Basamakları tırmanıp kapıyı. Zorladım ve tokmağı vurdum. Judith Hala kapıyı anahtarıyla açtığında içeri daldım ve koridorda dinleyerek annemin merdivenlerinde ve babamın yukarıdan seslenmesini bekledim.

Tam o sıra Judit Hala bavulunu gürültüyle yere bıraktı ve derin bir iç çekerek "Nihayet evdeyiz" dedi. Margaret güldü.O an hayatımda duyduğum en berbat duygu benligimi kapladı. Kendimi hic o kadar kaybolmuş hissetmemiştim.

Evdeyim. Evimdeyim. O zaman neden bu bir yalan gibi geliyo?

Burada, Fell's Church'te dogdum. Burayı daima evim bildim.Daima burası herzamanki yatak odam. Zemindeki ahşap döşeme üzerinde,beşinci sınıftayken Caroline'la birlikte sigara icmeye çalıştığımız ve neredeyse boğulduğumuz zamandan kalma yanık izlerimiz vardı. Pencereden dışarı baktığımda, Matt ve diğerlerimin doğum gununde pijama partisi icin eve girerken tırmandığını görüyorum.Bu benim yatağım,bu benim sandalyem,bu benim şifonyerim.