BAŞLANGIÇ

BÖLÜM 2'

-ERTESİ GÜN-

Ben dükkana gittiğimde daha Özlem abla gelmemişti. Yarım saat beklememin ardından geldiğinde beni gördüğüne şaşırdı. İlk iş günüm gayet yoğun ve güzeldi. Özlem abla günün sonunda çalışkan olduğumu,işten kaçmadığımı ve beni sevdiğini söyledi. Sanki şu son 1 gündür olanlar gerçek değilmiş gibiydi. Hala içimde bir inanamamazlık vardı. Gözümü kapatıp açsam,kendimi yetimhanede bulacakmışım gibi hissediyordum. Ama korkunun ecele faydası yoktu. 12 yıldır alışmış olduğum ortamın dışına çıktığımdan dolayı yabancılık çekiyordum. Fakat zamanla buna da alışacağımı biliyordum. Her normal genç kız gibi bende hayatımı yaşayacak,arkadaşlara sahip olacak,benim için özel yeri olacak insanlar ile tanışacaktım.

Artık kışları bere takmama gerek kalmayacaktı. Saçlarım çıkacak,kafam üşümeyecekti çünkü!

Özlem abla,çarşıda dolaşırken insanların bana kötü biriymişim gibi bakmasından rahatsız olduğumu farketmiş ve bir öneride bulunmuştu. Saçlarım çıkmaya başlayana kadar,hatta ben takmak istediğim sürece dükkandan istediğim peruklardan takabileceğimi söyledi. Bu teklifi beni her ne kadar sevindirse de,kendimi insanlardan saklamak istemediğim için bu teklifi biraz düşünmek istedim. Ne kadar bakışları beni rahatsız etmiş olsa da,nasıl kötü bir şeyle uğraştığımı ve bu hastalığın zorluğunu herkese göstermek istiyordum. Ben kocaman bir savaşın içerisindeydim tamı tamına 12 sene boyunca.. Ve bu 12 senelik mücadelede hiçbir zaman pes etmedim. Çünkü ben ne zaman "bitti" dersem o zaman her şey biterdi işte. Uzun yıllar süren savaşın kazananı ben oldum. Bunu tüm dünya bilmeli,her hallerine şükretmeliler..

Özlem abla bugün beni işler bittiğinde karşısına alıp bir şeyi konuşmayı unuttuğumuzu söyledi. Ben kötü bir şey diyeceğini beklerken, o maaşımı nasıl yapacağımızı sordu. Haftalık olarak mı yoksa ayda bir mi almak istediğimi sorduğunda ilk ay her şey düzgün giderse haftalık almak istediğimi söyledim. Elimde para olması gerekir ki Emel ablaya yük olmayayım.

İş bitiminde eve dönüş yolunda otobüsteyken tek düşündüğüm şey ise annemdi. Babamı kaybetmemizin ardından beni bırakıp gitmiş olsa gerek. Nerede olduğunu,ne yaptığını öğrenmek,onunla konuşmak istiyorum ama onunla yüzleşmem gerekirse bu bana zor gelebilirdi. Ben koskoca bir hastalıkla,o küçük yaşımda tek başıma yaşadım. Belki de bu hastalıktan haberi bile olmamıştı.. Hayatım tamamen düzene girdiğinde bir gün yetimhaneyi ziyarete gideceğim ve hayatımla ilgili her şeyi öğreneceğim. Çünkü bu hayat bana ait,başkasına değil. Ve yaşamımla ilgili her şeyi öğrenmek benim en büyük hakkım..