Kaldırımlar

Kaldırımlar-Bölüm 2

Merhaba arkadaşlar.Okumalarını pek iyi ve yüksek olduğunu söyleyemeyeceğim ama eminim ki ileride gayet başarılı bir hikaye olacak.Şimdiden iyi okumalar.

Herşey tamamdı genç kız için.Yeni okuluna başlayacaktı bu gün.Onu nelerin beklediğini bilmiyordu.Kalbi tıpkı bir kelebek gibi pır pır uçuşuyordu.Mutluydu.Hayatında bazen iyi şeylerinde olabileceğini hiç düşünmezdi.Derin bir nefes alarak okulun kapısından içeri girdi.Durdu biraz.'Nereye düştüm ben' diye alaycı bir şekilde düşündü genç kız içinden.Okulun ismine takıldı gözü.Özel Serpil Dinçsoy Koleji.Acaba bu kadın kim diye düşündü kendi kendine.Sonra birde azarladı kendini.'Sana ne kim olduğundan' diye.Sahi ya ona neydi.O ayağına kadar gelen fırsatı değerlendirmeyi düşünüyordu.Okulun girişinde genç kızı Tarık ve Gülseren Dinçsoy bekliyordu.Genç kız bu yaşlı iyi yürekli iki insanı görünce onlara doğru ilerledi.Yanlarına gelince gülümseyerek selam verdi.Tarık Bey elini uzatarak selamlaştı genç kızla.Daha sonra genç kızı alıp okulun müdürünün yanına götürdü.Genç kız artık resmen bu okulun öğrencisiydi.Müdür genç kıza okuldan bahsederken Tarık Bey ve Gülseren Hanım anlamadıkları bir şekilde genç kıza ışıldayan gözlerle bakıyordu.Anlamıştı Tarık Bey bu kızda bir şey vardı.Kızı ona yakınlaştıran bir şey.Müdür ile genç kızın konuşması bitmişti.Artık genç kız sınıfına gidecekti ki Tarık Bey durdurdu genç kızı."Asya,unutacağın en son şey bizim senin yanında olacağımız olsun.Yolun açık olsun güzel kızım."Genç kıza söylenen bu sözler onun yüreğini o kadar ısıtmıştı ki..Uzun süredir bu kadar mutlu hissettiğini hatırlamıyordu.Sıcak bir gülümsemeyle teşekkür edip sınıfına doğru ilerledi genç kız.İçinden dua ediyordu her şeyin güzel olması için.Sınıfının önüne gelmişti.Derin bir nefes aldı genç kız ve kapıyı tıklayarak içeri girdi.Genç kızdan hemen sonra da okul müdürü Kemal Bey girdi sınıfa.Genç kızı tanıtmaya isminden başladı."Asya Karaağaç....." O sırada bu ismi tanıyan biri vardı orada.Yıllar önce Asya'nın çocuk yuvasından arkadaşıydı Çağrı.Evlatlık verilerek İstanbul'a gelmişti.Asya'nın ismini duyar duymaz gözleri parladı.Gördüğü görsel karşısında şaşkına dönmüştü.Küçüklüğünde haşarı,yaramaz ve pasaklı kız mıydı şimdi karşısındaki.Gözlerine inanamıyordu genç adam.Peri kızı gibi olmuştu Asya.Upuzun Siyah saçları kalçalarını örtmeye yetiyordu.Kocaman yeşil gözleri bu yabancı ortamı tanımak için her yeri gözetliyordu.Uzun saçlarının yanı sıra uzun boyu da şaşırtmıştı genç adamı.Müdür Kemal Bey genç kızı tanıttıktan sonra sınıftan çıkarak genç kızı sınıfla baş başa bıraktı.Ne yapacağını,nasıl davranacağını bilmeyen kız öylece etrafa bakıyordu.Gözleri birden tanıdık bir simayla karşılaştı.Bu gözleri nerde görse tanırdı.Küçükken çocuk yuvasındaki tek arkadaşını evlatlık vererek yapayalnız bırakmışlardı genç kızı.Tereddüt etti genç kız.Acaba gerçekten O mudur diye.Daha sonra yavaşca o tarafa doğru yürümeye başladı.Sıranın yanına geldiğinde genç adama "Oturabilir miyim?" diye sordu.Olumlu bir yanıt gelmesi için bildiği bütün duaları okudu içinden.Genç adam bu soruya karşı şaşırdı.Beni tanıdı mı diye düşünmeden edemedi.Başını olumlu anlamda sallayarak oturmasını işaret etti genç kıza.Genç kızda gülümseyerek teşekkür etti.Konuşmak istiyordu Asya.Sormak istiyordu.Ama içindeki kuşku onu yerle bir etmeye yetiyordu bile.O kadar umutluydu ki onun çocukluk arkadaşı olduğuna.Daha fazla susamayıp yan döndü genç kız.Boğazını temizleyerek genç adamın ona bakmasını sağladı.Derin bir nefes alarak konuşmaya başladı genç kız. " O sen misin değil misin bilmiyorum ama bu gözleri nerde görsem tanırım.Sen Muğla'daki çocuk yuvasındaki Çağrı'sın.Hatırlıyorum da sen giderken gözlerim çıkıncaya kadar ağlamıştım.Bir gün karşılaşacağımız aklımın ucundan bile geçmezdi." dedi genç kız bir solukta.Genç adam şaşkındı.Tanımıştı onu Asya.Bir an durdu ve ya rüyaysa diye düşündü genç adam.Sonra gülümsedi. " Beni tanımanı beklemiyordu Asya.O kadar güzel bir kız olmuşsun ki..Peki buraya nasıl geldin.En son hatırladığım kadarıyla seni alan koruyucu aile bir hafta geçmeden seni yurda geri getirmişlerdi." diyerek samimi bir gülüş sergiledi.Genç kızda tebessüm ederek cevapladı genç adamı. " Son vukaatım yurttan kaçmak oldu.Daha sonra yurdumu değiştirerek Haliç Dinçsoy kız yurduna yerleştirildim.Müdüre notlarımin iyi olduğunu görünce Tarık Bey'le konuşup bana burada bir burs ayarladı.Öylelikle burdayım. " deyip içten bir şekilde gülümsedi genç kız.Bol bol konuştu iki genç okulun ilk günü olmasının avantajıyla.Günün sonuna kadar anlattılar birbirlerine herşeyi.Çağrı'nın güzel bir ailesi olduğunu öğrendi genç kız.Bunu duyunca adeta dili tutulmuştu genç kızın.Zorlandı yutkunmakta.Çağrı anne ve babasını tanımıştı biraz olsun.Trafik kazasında kaybetmişti ailesini.Ama genç kız hiç tanımamıştı ailesini.Annesini.Düşünüyordu hep,annesine mi benziyordu yoksa babasına mı?Tanısaydı aşık olur muydu babasına.Yada annesiyle paylaşırmıydı her şeyi.Belki olsaydı ilk aşkını paylaşırdı.Park da düştüğünde bacağını yurd hemşiresi değilde annesi sarardı.Barbie bir bebek istemişti genç kız.Ortalığı ayağa kaldırmıştı.Hiç unutmuyordu bunun için yediği dayağı.Oysa babası olsaydı ona öyle mi yapardı.Saçını okşar elinden tutar istediği o Barbie bebeği alırdı dünyalar güzeli kızına.Bunları düşünürken yanaklarının ıslandığını fark etti genç kız.O sırada da okulun bittiğini söyleyen zil çalmaya başlamıştı.Genç adam Asya'nın omuzuna dokunarak " Annemle konuşacağım bir gün bizimle yemek yemeni çok isterim. " dediğinde genç kızda buna mutlu olup " Çok memnun olurum ama rahatsızlık vermek istemem. " diye cevap verdi.Hiç istemiyordu.Ailesi olmayan bir kızın ailesi olan biriyle aile ortamında yemek yemek onun canını acıtacaklar arasında yer alıyordu.Genç adam teklifini tekrar düşünmesini isteyerek teklifini yeniledi ve arkadaşına sarılıp sınıftan çıktı.Yapayalnız olduğunu bir kez daha anladı.Herkesle aynı sınıfı paylaştığı insanlar sıcak yuvalarına ailelerinin yanına dönmüştü.Ama genç kız yine buz gibi duvarları olan yetimhaneye gidecekti.Daha fazla oyalanmadan sınıftan çıktı.Okuldan da çıktıktan sonra ileride bir park gördü.İlerledi ve parka oturdu.Hiç birşeyin farkında olmadan gülüp eğleniyorlardı çocuklar.Yeniden çocuk olmak istedi genç kız.Birden adının seslenilmesiyle irkildi.Biri bağırıyordu.Etrafına baktığında bir kadını koşarak kızının yanına gittiğini gördü genç kız.Kadın çocuğa iyice yaklaşarak sordu " İyi misin Asya'm çok acıyor mu bacağın? ".Genç kız irkildi.Daha önce kimse ona Asya'm diye hitap etmemişti.Gözlerinden bir bir süzülüyordu yanaklarına göz yaşları.Toparladı kendini.Sildi göz yaşlarını.Yurduna doğru ilerledi.Annesini öyle merak ediyordu ki.Yine fark etti annesini özlediğini.Çocukken yaptığı şey geldi aklına.Ne kadar saçma olsada bu onun içini rahatlatıyordu.Annesine mektup yazardı çocukken.Daha sonrada yakıp dumanlarının annesinin okuyacağına inanırdı.Yine yapacaktı.Çantasından bir kağıt ve bir kalem çıkarıp arka bahçeye indi.Ve başladı yazmaya...

"Özlüyorum seni biliyor musun.Hiç görmedim oysa ki seni.Hiç duymadım sesini.Ama özlüyorum.Bekliyorum hep belki bir gün gelirsin diye.Yitirmeyeceğim umudumu anne.Bu gün ne oldu biliyor musun parkda küçül bir kız düştü kayıktan.Adı Asya'ymış.Hemen koştu annesi sarıldı kızına bağrına basarak Asya'm dedi.O kadar acıdı ki kalbim...Hep bekledim küçükken parkda düştüğümde birinin bana gelip sarılmasını.Aksi oldu hep.Hep kızdılar bana.Çağrı gelir okşardı saçımı üzülme derdi ben korurum onlardan seni kimse üzemez seni derdi.Sonra o da gitti.Yıllar sonra tam on yıl sonra bu gün karşılaştık onunla.Öyle değişmiş ki.Biliyor musun anne onunda bir ailesi oldu.Ama ben hep seni bekledim.Başka hiç kimseye anne demek istemedim.Diyemem ki.Sensin benim annem.Nasıl olurda bir başkasına anne derim,onu severim onunla paylaşırım derdimi.Ne olur çık artık karşıma anne.Ne olur bir kere bana Asya'm de.Seni seviyorum anne.Umarım bir gün bulurum seni iyi geceler."

Yazdıklarından sonra bir kez daha okuyup çakmağını çıkardı genç kız.Tutuşturdu kağıdı ama bu sırada izlendiğinden haberi yoktu.

Umarım verimli bir bölüm olmuştur uzun tutmaya çalıştım.Eleştirilerinizi bekliyorum.