Breaking sun (twilight fanfictie) (na morgenrood)

.20.

bella pov.

ik hoor carlisle het fluisteren en daarna esmee zuchten. ik kijk naar edward en geef hem even een kus.

'duss emmett'begint esmee.

ow ow.

'waarom wil je alles weten'vraagt ze.

'nou jullie weten alles van ons maar wij niks van jullie ik bedoel iedereen behalve alice en edward'lacht emmett.

'wat wil je weten dan'vraagt esmee.

carlisle kijkt esmee raar aan en kijkt dan waarschuwend naar emmett. iedereen gaat op de bank of loveseat zitten en kijkt naar esmee.

'ik weet iets beters iedereen verteld iets van zich zelf dan blijft het eerlijk'zeg ik.

iedereen knikt en edward kijkt me moeilijk aan.

'bella'vraagt hij met een bange toon.

'edward nee voor dat je het vraagt alleen jij'zeg ik snel.

hij knikt en slaat zijn arm om me heen. even luisteren we naar de kinderen die boven slapen en dan kijkt iedereen weer naar elkaar.

'oke emmett jij wou iets vragen dus kom maar'zegt esmee.

emmett knikt.

'esmee iedereen weet dat jij de mate bent van carlisle maar waarom heeft carlisle je veranderd'vraagt emmett.

esmee zucht even en kijkt naar carlisle. ze kijkt naar de grond en dan weer naar ons.

'ik was ziek net als edward maar ik had geen spaanse griep. ik had in onze tijd een dodelijke griep er waren geen medicijnen en ik kon niets anders doen dan pijn lijden in het ziekenhuis. carlisle kwam vaak langs om testen te doen en vertelde me wel eens over de dingen die gebeurden buiten het ziekenhuis. ik was blij om naar carlisle te luisteren als hij weg was voelde ik me eenzaam op een dag veranderde alles in werd nog zieker en was uit gedroogd carlisle kwam in de avond en vertelde me alles over wat hij was en beet je uiteindelijk en bracht me veilig uit het ziekenhuis'vertelt esmee.

ik kijk haar aan en schrik dan als we emma en renesmee in living zien staan.

'dat wist ik niet esmee dat was echt erg'zegt renesmee en knuffeld esmee.

'maakt niet uit emma renesmee komen jullie erbij zitten'vraagt esmee moederlijk.

ze knikken en gaan tegen over edward en mij zitten.

'zo emmett je weet het nu'zeg ik.

'wacht niemand weet het verhaal van emmett 'zegt esmee.

ik kijk naar edward hij negeert mijn blik en kijkt gespannen naar emmett.

'oke ik vertel het'zucht hij.

'ik en mijn zusje hadden altijd veel lol. na een paar jaar werd ze 20 dat was erg jong in onze tijd. ze werd ziek en overleed in het ziekenhuis. elke dag zat ik bij haar elke nacht ik beschermde haar voor alles tot dat ze in mijn armen overleed. ik was er kapot van elke dag was ik van huis en ging de hele andere kant op ik stal en werd gewelddadig na een jaar werd ik aangevallen ik bloede erg en zag rose toen. ze rende naar iemand toe en kwam daarna snel naar me toe. ze drukte haar handen op mijn wonden en schrok toen ze of we tintelingen voelden daarna werd alles zwart voor mijn ogen en werd ik gebeten daarna werd ik wakker en vertelde carlisle me wat er was gebeurt niemand was hier zij hij toen iedereen was jagen'verteld emmett verdrietig

ik kijk naar rose die zucht en emmett een knuffel geeft.

'gaat het aapje'vraagt ze lief.

'ja het gaat'zucht hij.