❄Different Winter❄ (Dutch)

three.

Ik word gewekt door een vogel. Die vogel had ik nog nooit eerder gezien. Roze vleugels die steeds donkerder werden. Een wit buikje en zijn kopje is lichtblauw tot paars. Dat beloofd veel. Ik voel dat vandaag een 'speciale' vandaag zal worden. Ik fris me even op en zit weer voor mijn raam. Nog steeds hangt er geen kerstversieren. Dat vind ik wel nog sneu. In de plaats van een gezellige kerstvakantie lijkt dit wel halloween. Het donkere bos, onverlicht, de huizen zo donker als roet. Geen enkel lichtje in de stad. Ik besluit om beneden te gaan ontbijten. Ik loop langs de houten trap in mijn wollen sokken richting de tafel. Mijn vader komt binnen. Hij heeft een krant vast. Hij kijkt naar me en legt de krant meteen in de kartonnen papierdoos. Na het ontbijt besluit ik om naar buiten te gaan in m'n eentje de stad verkennen. Mijn vader kijkt om en zegt:"Megan,.... veel plezier..". Ik lach en sluit voorzichtig de deur. Ik kijk nog eens aandachtig naar onze buren. Nog steeds wil ik weten wie daar woont. Ik loop extra traag langs het huis om het nog eens goed te bekijken. Ik draai mijn hoofd een beetje schuin om te kijken of ik niemand kan zien. Terwijl gaat de voordeur open. Er komt een jongen buiten met een kakiegroene jas. Hij is groot en slank. Hij heeft bruin haar en draagt grijze handschoenen met zwarte vingertoppen. Hij kijkt me aan terwijl hij doorloopt in een andere richting dan mij. Ik zet een klein lachje op en loop weer verder. Ik loop richting de stad. Die is ook helemaal leeg. Geen enkel lichtje. Een er lopen een paar mensen rond. Als ze me aankijken kijken ze meteen weer weg. Iedereen heeft een kap of een muts ofso aan. Zelf heb ik ook een veeltegrote muts aan. Ik kijk even rond, maar plots struikel ik over een buggy wieltje. Ik val op de grond. Alle spullen vallen uit mijn rugzak.De vrouw kijkt me aan in mijn ogen . Ze helpt een beetje mijn spullen bij elkaar te verzamelen en loopt super snel weer door. Ik kom in een kleine broodjeszaak ik bestel een broodje ham-en kaas. Ik besluit om die op te gaan eten bij een klein fonteintje. Ik ga zitten. Ik haal het broodje uit m'n tas maar ik merk dat mijn identiteitskaart verdwenen is. Een grote storm stress komt over me heen. Wat nu? Ik besluit om rustig te blijven. Ik adem in en uit. Steeds trager. Ik kijk rond me. Een paar meter naast me zit die jongen die naast me woont. Hij eet precies het zelfde broodje. Hij eet het met zijn handschoenen aan. Hij kijkt me aan en lacht. Naast me zit een vrouw een krant te lezen. Ik probeer een paar zinnen op te vissen. He, dat was precies het zelfde artikel dat ik zag op de voorpagina! Ik lees vanuit mijn ooghoeken. 'Deur op slot, ramen toe!' ik lees verder. Er is een plaag! Smeer jullie allemaal in met een zalfje! Blablabla.. Er zijn namelijk een paar mensen in deze stad die bepaalde allergieën of bepaalde trekken waar ze niet tegen kunnen hebben. En dat zijn de volgende herkenningstekens: dingen zien die er ik werkelijkheid niet zijn,allergie aan sneeuw, veel dromen of buikpijn, aantrekking met dieren en er is nog 1 maar daar naar zijn ze nog aan het zoeken. probeer contact met vreemden te vermijden. Je weet maar nooit wat zij te verbergen hebben. Eenmaal we deze mensen ond...' en ze draaid de pagina om. Ik vind dit heel vreemd. Ik wil meer lezen. De vrouw loopt bezorgd weg. Maar ze laat de krant liggen. Ik neem de krant en steek het stiekem in mijn tas. Ik denk er veel over na. Waarom mocht ik die krant niet zien van mijn vader? Wil hij me niet beschermen? Ik loop verder en terwijl loopt die jongen naast me ook weg. Ik loop eerst een winkeltje binnen waar ze bijna alleen maar zonnecrème verkopen. Het is toch winter? Bijna iedereen koopt zo'n tube. Ik dus ook. ik heb nog nooit zonnecrème gebruikt omdat ik vrij goed tegen de zon kan. Maar dan helemaal niet tegen sneeuw. Ik loop verder. Maar denk de hele tijd aan dat artikel. Zijn die mensen nu bijgelovig of zit er meer achter?

3.By Eline xx