❄Different Winter❄ (Dutch)

five

Het is stil in de gang. Mijn vader kijk me met zo'n 'jijzitdiepindeproblemen-blik'. "Waar heb je het in godsnaam over?", vraag ik.  Zijn gezicht wordt minder gespannen. "Megan, kom eens mee.", zegt hij. Hij stuurt me naar de bank. Ik ga zitten en neem een kussen terwijl hij wat in de kast rommelt.  Eenmaal hij heeft wat hij zoekt komt hij naast me zitten. Hij neemt een foto-album erbij. "Toen je werd geboren lag je in kamertje  34 a. Je moeder en ik waren heel trots.  Ik liep door de gang om iets te halen bij de receptie. Ik stond te wachten. En terwijl keek ik naar een groot prikbord waar  een heleboel geboortekaartjes hingen.  Er waren  en toch 2 die me  opvielen. Die van jou en van een ene Troy  ik bekeek het kaartje eens. Dat jongetje was een paar jaar eerder geboren dan jij. Precies op dezelfde datum en tijdstip. Dat was vreemd. En toen las ik dus verder. Hij woog net als jij 3.1 kg en was even groot als jou. Dit leek erg grappig maar toch wel eng."vertelt hij. Ik ben stil. Wat moet ik reageren? Mijn vader bladert in zijn album. Hij haalt een oud kaartje uit. En geeft het me aan. Het is een geboortekaartje. 'Troy' staat er op. "Ik heb gevraagd als ik het kaartje mocht lenen en nog steeds heb ik het.",zegt hij. Maar dat is nog niet alles. " toen je een paar jaar oud was, het lag vol met sneeuw net als nu maar toch nog net iets meer. Je eerste stapjes in de sneeuw. Het was allemaal heel leuk enzo. Maar toen je moeder je in je bedje wou steken en je pyjama aandeed. Merkte ze dat je vol van de rode tot blauwe vlekken stond. We konden maar niet vinden wat er aan de hand was dus zijn we naar het ziekenhuis gereden en hebben ze je daar onderzocht. Ja zat aan een tafeltje met een ander jongetje met legoblokken te spelen terwijl je moeder en ik op de uitslag zaten te wachten. Naast ons zat een vrouw die heel erg ongerust was. Ze keek telkens naar dat jongetje en weer naar haar nagels. Een assistente vroeg of we binnen kwamen. We waren erg bang dat het éen of andere vreemde ziekte was. Wel, zei de verpleegster. Het blijkt een allergie te zijn aan sneeuw. Je moeder en ik keken elkaar verbaast aan maar waren terwijl ook opgelucht. Om de 4 jaar zal dat terug komen. Maar dan telkens met wat meer effecten. Toen we uit het kamertje kwamen zagen we op dat jongetje dezelfde plekjes. Dat leek heel vreemd. Is dat besmetrelijk ofso? We stelden ons vragen. We zagen de moeder uit het kamertje komen terwijl ze riep: kom Troy! "vertelt mijn vader. Eerlijk gezegd snap ik er echt geen hol van. Die Troy ken ik niet eens. Ik heb hem misschien één keer gesproken en dat was het ook.  Ik zei niks, want ik weet ook gewoon niet wat ik moet zeggen. ' Ik vind het allesinds hele raar, daarom ben ik bang dat er vreemde dingen zullen gebeuren op dit tijdstip!', zegt mijn vader. Hij legt het boek op het tafeltje en loopt naar zijn computer. Ik blijf stilzitten op de sofa. Wat moet ik hier nu mee? 

Volg voor deel 6!