UMUTSUZ

BÖLÜM-1-

babamla annem tartışmaya başladılar. benim yüzümden. babam sözümü tutmadığımı ve rehabilitasyon merkezine gitmem gerektiğini söylerken annem benim oraya götürmemeye kararlı olduğunu ve sorunun kafamı dinleyemediğimden dolayı olduğunu söylüyordu. 

onlar kavga ederken ben telefonumu ve kulaklığımı alıp dışarıya çıktım. 

acaba başka yere taşınsak değişmem konusunda bana gerçekten faydası olurmuydu? değişmem hakkında en ufak bir fikrim yoktu fakat farklı bir yerin bana iyi geleceğinden emindim.

daha az insan, ağaçlar ve bir gölet. harika! 

beni acaba ne gerçekten mutlu edebilir? 

dün insanlar hakkında düşünmüştüm ama insanlardan uzak durmam gerekli.

belki bir köpek veya kedi.

veya bir kaç yerde okumuştum insanlara bağımlılıkları belli bir sürede olsa mutlu ediyormuş, bir sigara,alkol ve uyuşturucu. ancak bu mutluluğun sonsuza kadar sürmediğinden eminim.

acaba gerçekten mutlu mu ediyordu yoksa insanlar kendini mi kandırıyordu? 

aslında bana göre insanları hayal güçleri mutlu ediyordu. bağımlılıkları değil.

mesela uyuşturucu senin kafanda uydurduğun şeyleri göstermiyormuydu? yani senin hayal gücün. ya seni mutlu ediyor yada üzüyor.

sigara ise düşüncelerine yoğunlaşmayı veya dağıtmayı sağlamıyormuydu? ve insan belli bir süre sonra ona bağımlı oluyordu.

aslında insanlar duygularına umut bağlıyorlardı. ama bunun farkında olmuyorlardı. onun yerine kendisine veya çevrelerindekilere yalan söyleyerek "ben sigara içiyorum" "ben alkoliğim" "ben uyuşturucu alıyorum" diyorlardı. onları o hale getiren duygularıydı.

peki gerçekten beni mutlu eden nedir?

bir evcil havan dükkanına girdim ve köpeklere bakmaya başladım. yanımda duran görevliye teker teker köpeklerin cinsini soruyordum sonunda ainu cinsi yavru bir köpekte karar kılıp kasaya yöneldim.

kasadaki kadın bana garip garip bakıyordu daha doğrusu koluma. neden baktığını en sonunda anlayınca kollarımı birbirine doladım. kredi kardı şifresini girerken bile koluma bakıyordu. annemin kredi kartını almıştım. arada bir annemin kredi kartını alıp alışverişe çıkıyordum.

eve doğru köpeğimle beraber ilerliyorduk. yeni evimizde bana arkadaş olacaktı. 

eve geldiğimde annemle babam bir elimdeki tasmaya birde köpeğe  bakıyorlardı.

ilk söze babam girdi:

"masal bu ne kızım?"

"bu bir köpek 4 ayaklı bir hayvan."

"masal benimle dalga geçme nerden çıktı bu!"

"ben aldım."

araya annem girdi.

"hangi parayla aldın bu köpeği masal"

"senin kredi kartınla aldım."

"aferin masal!"

"yeni evimizde bana arkadaş olur diye düşünmüştüm."

babam birden bağırarak konuşmaya başladı.

"hangi yeni ev?  bir yere gittiğimiz yok masal! en azından annenle ben bir yere gitmiyoruz ama sen rehabilitasyon merkezine gidiyorsun!"

"hayır gitmiyorum!"

"gidiyorsun masal! benimle tartışmaya girme bile!"

babam üzerime doğru dişlerini sıkarak geliyordu. fazlasıyla kızgındı. ama ben hiç bir yere gitmiyordum!

köpeğimi de alarak odama doğru çıkmaya başladım. babam arkamdan "bu iş bitmedi masal hanım seninle sonra görüşüceğiz" diye bağırıyordu. 

yatağıma uzandım köpeği de yanıma yatırdım ve sarıldım. ardından uykuya daldım. 

bir insan mutluluğu ararken neden bu kadar çok yorulurdu? mutluluğu bulmak neden bu kadar zahmet gerektiriyordu? ne kadar basit bir kelime aslında "mutluluk". peki ararken neden bu kadar basit olmuyordu?

annem odamın kapısını tıklatarak girdi:

"günaydın canım kızım"

"sana da günaydın anne"

"eşyalarını topla, taşınıyoruz"

"nasıl ya? bugünmü?"

"evet baban bütün gün uğraştı birazdan da nakliye kamyonu gelecek hazırlan."

"babamı nasıl ikna ettin anne?"

"unutma! ben anneyim elimden her iş gelir hele ki söz konusu kızım olunca"

geldi ve yanağıma ufak bir öpücük kondurdu. anneme ne olmuştu böyle? normalde beni hiç öpmezdi veya sarılmazdı. ne değişti birden?

annem odamdan çıktıktan sonra çok gecikmeden eşyalarımı toplamaya başladım. annemin getirdiği kolilere hepsini teker teker yerleştirdim. 2 saat sonra herşeyim hazırdı.

babam kolilerimi kamyona taşımıştı ama sabah kalktığımdan beri benimle hiç konuşmamıştı.

bütün eşyalar kamyona yüklendikten sonra yola çıkma zamanı gelmişti.