SUSMUŞLAR

3. BÖLÜM

KUZEY

Hastane odasında oturmuş Eda' nın solmuş yüzünü izliyordum. Bana huzur verip içimi rahatlatan tek şey ise nefes alışını hissetmekti. Kafamı sokakta onu kucağıma alırken bana söylediği sözler kurcalamıştı.

"Sen bir melek misin? "

Benim gibi birini bile tanımadan melek sanacak kadar masum ve saftı. Elimde değildi yüzünü inceliyordum. O yüz huzurluydu. Taki nefes alıp verişi sıklaşana kadar huzursuz kıpırdandı. Sonra gözünden bir damla yaş aktı. Dondum. Onu nasıl sakinleştireceğimi bilmiyordum ve Berk yandaki koltukta uyuyordu.

Ve o an daha fazla dayanamadım ve serumuna dikkat ederek yatağın kenarına oturdum. Saçlarını okşarken biraz sakinleşir gibi oldu.

"Şşh, ben... Buradayım. "

Hey, daha önce hiç bir kızı teselli falan etmemiştim tamam mı? Genelde onlar bana kendileri gelir ve benim bir şey dememe gerek kalmaz. Ama bu kız... Lanet olsun! Ona aşık oldum tamam mı? Şuan karşımda acı çekiyor ve ben onun acısını dindirmek için herşeyi yapabilirdim.

Elini tuttum. Diğer elimle saçlarını okşamaya devam ettim. Birden gözlerini açtı. İnledi canın acıyor olma düşüncesi içimi yaktı. Onu mutlu etmek için her şeyi yapabilirdim şuan. Bana baktı. Sonra endişeyle fısıldadı.

"Berk..."

"O burada uyuyor."

"Ne oldu?"

"Seni bulduğumuzda baygındın."

"Buraya nasıl geldim?"

"Ben getirdim... Ameliyat olman gerekiyormuş."

Gülümsemesinde hüzün vardı. Bu bir kez daha canımı yaktı. Ah! Lanet olsun! Yıllarca yeraltında canımı kimse yakamamıştı. Ama bu küçük kızın acı çekmesi beni her şeyden daha çok acıtıyordu.

"Elin nasıl?"dedi.

Sorusu beni şaşkına çevirdi. Hastane yatağında yatıyordu ve bu halde bile başka insanların iyiliğini önemsiyordu. Cevap bekleyen gözlerini görünce kendime geldim.

"İyi."dedim şaşkınlığım sesimede yansımıştı.

Eda' nın gözü birden koltukta huzurla uyuyan kardeşine kaydı.

"Ne zamandır buradayım?"dedi.

"4 saattir."

Endişeyle doğruldu. "Emrah abiye haber vermem lazım çok merak etmiştir."

Onun doğrulmasına izin vermedim ve geri yatırdım. "Ben haber yolladım."dedim.

Bana şaşkınca baktı ve çocuksu masumiyeti benim tekrar şaşırmama neden oldu"Emrah abiyi tanımıyorsun ki "

"Şey... Senin çalıştığın kafede ki adamdı değil mi ? "

"Evet."

"İşte ben onu hallettim."

Bir süre konuşmadı ve başını yere eğdi. Bende onun saf ve masum güzelliğini izlemeye başladım. Başını kaldırdığında elimde olmadan onu izlemeye devam ettim. Bana gülümseyince hayran hayran ona bakmaya başladım. Ama o gözlerimdeki duyguyu çözememişti.

Bunu rahatlıkla anlaya biliyordum.

"Şey...Teşekkür ederim... Şey bana adını söylemedin."

Sesiyle kendime geldim. "Ah, haklısın adım Kuzey."

"Memnun oldum. Adımı zaten biliyorsun. Şey ben ne zaman hastaneden çıkabilirim."

"Doktoru çağırayım. Serumu çıkarınca seni taburcu edeceklerdir."