Take me to church : Larry stylinson [End]

WE WERE BORN SICK : Chapter 11 (end)

ความตายน่ากลัวไฉน

เจ็บปวดเจียนตายหรือ ปวดลึกไปถึงกระดูกหรือ

ไม่รู้เลย..

คนเราไม่รู้จักความตายเลย แท้จริงแล้วความตายน่ากลัวเพียงเพราะเราไม่รู้หรือเปล่า คนหวาดกลัวเพราะไม่รู้ คนหวาดหวั่นเพราะไม่เคยใช่หรือไม่..

สิ่งที่กำอยู่เรียกชีวิต หากก้อนหินในมือเปรียบเสมือนเศษแก้วแหลมคม และตัณหานานาคือแรงบีบ ยิ่งอยากได้ยิ่งบีบเกร็ง ยิ่งแน่นเท่าไหร่เศษแก้วยิ่งบาดลึก เลือดหลั่งรินจนผิวกายซีดเผือด ไร้ซึ่งความรู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้สึกตัวจนกว่าสายตาจะพร่ามัวและไร้เรี่ยวแรงจะครอบครอง เจ็บลึกและสาหัสจนแทบสิ้นลม แล้วเหตุนั้นทำไมคนเราจึงไม่ปล่อยมันไป

ปล่อยชีวิตไป

ปล่อยให้จิตใจโผบิน

ผู้คนต่างโหยหาอิสระ คนเราต่างต้องการเสรีภาพทางความคิด ทางการใช้ชีวิต และทางความรัก หากแต่ชีวิตนั้นยากที่จะปล่อยวาง ผู้คนเต็มไปด้วยกิเลสและตัณหา ราคะนานาพันธนาการวิญญาณที่เต็มไปด้วยบาปให้ติดอยู่กับพื้นโลก

ผู้ล่วงลับคือผู้ไปสบาย

ผู้ปล่อยวางได้คือผู้ที่พบความสุขที่แท้จริง

คุณคิดเช่นนั้นหรือไม่

.. 

"แฮร์รี่ ชามั้ย"

"แฮร์รี่ หนังสือเล่มนี้เขียนดีนะ"