Karanlığın içine hapsoldukça acaba sesimi haykırsam duyabilirler mi diye deniz kenarındaki banka uzanmış saatlerce bu kelimeleri içimde dolandırıp vakit kaybettiğimin farkındaydım.O içimdeki seslenişlerimin bir tek bende kalacağına dair bu fikir her zamanki görevini yerine getirmeyi başarmıştı. Hiçkimsenin duyamacağı sessiz çığlıkların ve cümlelerinin arasında sıkışmış hatta birçok insanın önemsiz dediği kelimelerle bir başıma kalmıştım.
Geçmişimdeki yaptığım hataların bana bulaştırdığı derin izlerden kurtulmanın peşine düşmüş ancak hayat defterimin o sayfalarını henüz yırtıp aklımdaki çöp kutusuna atmayı başaramamıştım.İnsanlar her zaman o defterdeki kopardığım sayfaları havada kapıp tekrar bir şekilde defterin arasına sıkıştırmanın bir yolunu bulmuşlardı.Şu an en yakın arkadaşım,dostum bendim.Kendimle bir başıma kalmıştım.
Okyanusun dibinde bulunan canlılar gibiydim;keşfedilmemiş,karanlık ve ulaşılmaz...Bu yolda ilerlerken kendi içimde biraz daha kaybolup gidiyordum,okyanusun dibine battıkça daha da imkansızlaşıyordu düşlerim.Duygularımın hissizleşmesine yelken açıyordu kalbim.
Hatalarım yüzüme vuruldukça ruhum yaşlanmaya devam ediyor aynı zamanda hayallerimin kayboluşu ışık hızıyla devam ediyordu.Her şey karanlıktan emir almışçasına hareket edip bir zamanlar ruhumda bulunan pollyanna düşüncelerime savaş ilan etmişti.İçimdeki çatışma dayanılmaz hale gelmişti.
Uzandığım banktan doğrulup soğuğun ayaklarıma verdiği uyuşukluğu umursamadan zemine ayak basmıştım.Biraz dolaşıp psikologların sürekli olarak tekrarladıkları hava almanın insanı rahatlattığı düşüncesini deneme kararını almıştım.Sadece istediğim biraz olsun rahatlamaktı.Çoğu zaman uygulayıp da işe yaramasa bile en azından bir süreliğine verdiği o sarhoş etki kafamın dağılmasına yardımcı oluyordu.
Her attığım adımda aklıma gelen fikirleri zihnimdeki kağıtlara tek tek yazıp değerlendirmeye tabi tutmuştum.En çok üzerinde durduğum fikir olan kaçma çoğu zaman çevremin baskısı sebebiyle hiç hoş olmasa bile bunu uygulamanın hayatım için yeni bir başlangıç olmasını ummuştum. Temiz bir sayfa açma düşüncesi hiçbir zaman göz ardı etmediğim bir düşünceydi.
Zor olsa bile tek başıma hareket ederek daha mutlu bir hayat sürdürebilirdim.Oturup bir köşede mutlu olmayı bekleyerek hiçbir şey elde edemezdim.Temiz sayfa açma düşüncesi tüm hücrelerime ulaşmayı başarmıştı.Ve tam anlamıyla kararımı vermiştim.
Mutlu olmak uğruna doğup büyüdüğüm bu şehri terk edecektim.
