KIYISIZ

✴ 1 ✴

Kıyısız bir dert okyanusundayım ve sağa sola savruluyorum. Fırtınalara bırakmışım kendimi. Kah oradayım kah burada. Her fırtına yerle bir edip gidiyor benliğimi. Ne zaman darmadağın olan hayatımı toparlamaya çalışsam dert okyanusu içine alıyor ve ciğerlerim dert dolana kadar gömüyor beni derine ve daha derine.

Her dibe batış güçlü bir çıkış olmuyor benim için. Her dertlerle dolduğunda ciğerim bir parçası kopuyor yaşama dair olan umudumdan. Umut denizim dert okyanusuma karışıyor yavaş yavaş. Huzur bir kaşık kalmışken mutlulukta doğduğumdan beri kuraklık yaşanıyor. Senelerdir umudum okyanusken denize, dertlerim denizken okyanusa dönüştü. Huzurum havuz kadarken bir kaşık kaldı ve mutluluk hiç var olmadı benim için.

Karamsarlık hayatım olmuş gibi. Siyahla kaplanmış her hücrem. Dışım beyaz, içim siyah. Ne garip bir yaratığım ben yahu? Kendim için kılavuz hazırlasam görünen köy olur yine anlaşılmaz olarak kalırım. Hatta benden damlaya damlaya bir halt olmazmış gibi geliyor. Anlayacağınız benden ne köy olur ne metropol.

'İçimi baydın yahu!' diye isyan edenleriniz vardır mutlaka. Size şöyle söyleyeyim; ben burada sadece bazı kişilerde olan aşk, mutluluk ve neşe gibi kavramları işleyip sıkıcı olmak istemiyorum. Ben herkesin içinde bir yerlerde mutlaka var olan keder kavramını işliyorum. Dertli, yaralı yanları kaleme alıyorum. Zaten burada sıkılanlar ya kendinle yüzleşmekten korkanlar ya da gerçekleri duymaktan kaçanlardır. Unutmayın; mutluluk anlıkken keder ömürlüktür..

İnsanın kendine en büyük yalanıdır mutlu olduğunu düşünmesi. Bataklık kederse, o bataklıkta açan çiçek mutluluktur. Ama insanın o çiçek var diye kendini çiçek bahçesinde sanması tamamen kendini kandırmasıdır. Yani demem o ki; mutluluğun değerini bilin ama kederle yüzleşip kendinizi sorgulayın. Belki mutlu insan olamazsınız ama doğru insan olabilirsiniz.

Ben kendime karşı dürüst olduğum için mutsuzum. Ancak bir o kadar da kendime doğruyum. Gereksiz bir doğruluk ama. 1x1=1 gibi...