*Zodiac’s pov*
“Joew!” zei Finn tegen mij, toen hij binnen wandelde. Ik knikte terug bewijze van begroeting. “Wauw! Hier is iemand super duper happy.” Zei Finn sarcastisch. Ik keek hem even aan en ging toen verder met waar ik mee bezig was. Finn zuchtte en liep naar de koelkast. “Dude wanna something?” vroeg Finn. Ik dacht even na. “Doe mij maar een sandwich met kip.” Zei ik. “One Chicken and one meatbal comming up.” Riep Finn als een serveerster van uit een oud restaurant, van ergens in de jaren zeventig. Ik glimlachte. “Nog iets gevonden?” vroeg Finn met zijn mond vol gehaktballen. “Nope. ”Antwoorde ik. “Alleen kleine vissen, niks groots.” Voegde ik eraan toe. “Misschien kunnen we eens een kleine doen, het is al lang geleden.” Riep Finn vanuit de keuken. “Dude met klein bedoel ik opdrachten die we zo in onze slaap kunnen doen.” Zei ik droog. “Damn! Daar is ook niks aan.” Zei Finn, terwijl hij binnen kwam met twee broodjes. “Dat dacht ik dus ook.” Zei ik. “One chicken.” Zei Finn. We zaten rustig onze broodjes op te eten toen Finn ineens riep “Ketchup! No Sandwich without ketchup!”. En als een gek naar de keuken rende. Ik keek hem even na en begon toen verder van mijn broodje te eten.
Ik verslikte me bijna in mijn broodje toen Finn ineens mijn naam riep. “Wat?” bromde ik, terwijl ik naar de keuken liep. Finn stond met de ketchupfles ondersteboven in zijn hand. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog. “Op?” vroeg ik. Finn knikte kwaad. Ik haalde mijn schouders op. “Één keer kan toch geen kwaad.” Zei ik. “ Dacht het niet!” riep Finn. “Zonder ketchup is het illegaal om zo’n broodje te eten. Een echte schande.” Raasde Finn. “Rustig, rustig Paris Hilton.” Zei ik. “Sebiet geraken je panty’s nog in een knoop en dat willen we niet.” Zei ik serieus. Finn zijn mond viel open. “DIT. IS. NIET. GRAPPIG.” Zei hij zo dat elk woord één zin werd. “zie je mij dan lachen soms?” vroeg ik. Finn begon paars aan te lopen. “Ow dude rustig we zullen wel ketchup gaan halen als het zo belangrijk is voor je. ”Zei ik al sussend. Finn relaxte weer. “En dat allemaal voor een onnozel broodje.” Dacht ik. “This man loves his meat.” Juist als we de living binnen lopen geeft mijn laptop aan dat we een match hebben. “Bingo.” Dacht ik. Ik ging kijken en zag dat we een grote vis te pakken hadden. “Finn ik denk dat jou nieuwe ketchupfles even moet wachten.” Zei ik. “Dan kan je beter maar een goede reden hebben.” Zei Finn dreigend. “We got a job.” Zei ik. “A big one?” vroeg Finn. “Yup, en ik denk dat we zelfs hulp nodig hebben bij deze.” Zei ik peinzend. “No way! His it that big?” vroeg Finn. “Komt anders maar zien als je me niet geloofd.” Zei ik. Finn kwam zien. “Fuck the ketchup.” Mompelde hij. “Ik eet mijn broodje zo wel op.” En hij nam een grote hap. We keken elkaar aan, daarna terug naar het scherm en zeiden tegelijkertijd “Luna.”
Vijf minuten later waren we op weg richting de garage. “How! Wacht! Weten we eigenlijk waar Luna is?” vroeg Finn ineens. Ik keek hem aan en hield mijn hoofd even schuin. “Nope.” Zei ik, na even denken. Finn liet zijn schouder hangen en zuchtte. “Hoe geraken we dan bij Luna?” vroeg hij. Ik keek hem even nadrukkelijk aan. “Wat? Waarom kijk je zo naar mij? ”vroeg Finn. Na een paar minuten had hij het door. “Oh ja, ik doe het op speur werk .”Zei hij. Ik rolde met mijn ogen. “Computer nerds.” Dacht ik. “Alle geluk heeft hij looks. ”Dacht ik op een niet homo achtige manier. Finn rende meteen naar zijn computer en begon zijn ding te doen. Na tien minuten had Finn nog steeds niks gevonden wat dus wil zeggen dat Luna nog niks is verleerd, of ze is niet slordig geworden. “Ik zal de auto nakijken.” Zei ik. Finn reageerde niet, wat een goed teken is. “Oké eerst het olie gehalte.” Dacht ik. Daarna de banden en de motor. Toen ik dat allemaal gecheckt had was er al een uur voorbij gegaan, zonder dat ik iets van Finn had gehoord. “Damn that chick got still here skills.” Dacht ik. “Wat kan ik nog doen?” vroeg ik me af. “FOOD!” dacht ik. “Finn zou me vermoorden als ik zou meenemen.” Dacht ik al lachend. Toen ik dat had ingepakt waren er al twee uur verstreken. “Damnit.” Dacht ik. “Wie weet vinden we ze wel nooit als het zo doorgaat.” “We zullen is gaan zien.” Dacht ik, terwijl ik richting de living liep.
