සෙනසුරාදා දිනයේ ටිකක් පහු වෙනකන් නිදා ගැනීම මාගේ පුරුද්දකි. කොහොමත් අම්මා ලගට ඇවිත් කෑගසනකන්ම නිදා ගැනීම ඉස්සර පටන් මාගේ දින චර්යාවේ එක අංගයකි. කන ලගම ෆෝන් එක රින්ග් වෙන සද්දයට මම සෙමින් දෑස විවර කර බැලුවෙමි. කාලකන්නි නිදාගන්න දෙන්නත් නෑ. call එක ගයියා ගෙනි.
"කියපන්.." මම ඇස් දෙක පොඩි කරමින් ඈනුමක් යවමින් ඇසුවෙමි.
"අපෝ.. නැගිටපන් යකෝ.. උබල වගේ උන් හින්ද තමයි රටක් දියුණු වෙන්නැත්තේ.."
"නිදාගන්න දීපන් බන් නිවාඩු දවසේවත් වද නොදී.."
"තෝ එහෙනම් පොරවෙන නිදාගෙන ඉදපන්.. අපි යනවා රූමස්සල.."
"සිරාවට.." ගයියගේ කතාවට මම කොට්ටය පිටුපසට තබා ඇදට හේත්තු වුනෙමි.
"ඔව් ඔව්.. උබ එනවද..?"
"තව කවුද යන්නේ කියපන්..?"
"උබට වැඩක් නෑනේ යන උන්.. එනවද නැද්ද කියපන්.."
"කම්මැලි බන්.. කීයටද යන්නේ?"
තව පැය බාගෙකින් අපි එතන.. උබ එනවම් වරෙන්.. අපිට කැන්දන් එන්න බෑ.." ගයියා තරමක කේන්තියෙන් phone එක cut කළේය.
මම ඇගමැලි කඩමින් phone එක අතට ගෙන වෙලාව බැලුවෙමි. උදෑසන අට පසුවී විනාඩි දහයකුත් ලෙස සටහන්ව තිබුණි. හුග කාලෙකින් අපේ set එක මුණ නොගැසුණු නිසාවෙන් මම නිදිමත පසක දමා ඇදෙන් නැගිට නාන කාමරය දෙසට ගියෙමි. ඊයේ උනු සිදුවීම මට තවමත් හීනයක් ලෙසින් සිතෙයි. මුහුණ කට සෝදාගත් පසු මම නැවත කාමරයට ගියෙමි.
"පුතා කොහෙද මේ උදේම යන්න හදන්නේ..? නිවාඩු දවසේවත් ගෙදර ඉන්න බැරිද ළමයෝ..?" අම්මා සුපුරුදු දෙබස අදත් ඇද දැම්මාය.
"නෑ අම්මේ ගයාන් කතා කරා.." මම කාමරයේ දොරට හේත්තු වෙමින් කීවෙමි.
"ඉතින් කොහෙද දැන් යන්න හදන්නේ..?" අම්මා කිරි එකට සිනි දමමින් මදෙස බැලුවාය.
"කොහෙවත් නෙවෙයි අම්මේ රූමස්සල පැත්තේ යන්නේ.."
"අනේ පුතේ එහේ ගිහින් මුහුදේ නාන්නනම් එපා.. ඔයා දන්නවනේ මේ දවස්වල ඔයාට අපලයි කියලා.." අම්මා කිරි වීදුරුව ගෙනවිත් මගේ අතට දුන්නාය.
