KİMSESİZ

-1-

Bölüm müziği Toygar Işıklı- Sonunda

Hani olur ya zaman gelir yaşamak için sebep arar olursun ama bulamazsın. O anda bir dehşete düşersin, tek bi tebessüm annenin içtenlikle "kızım" demesi babanın saçını okşaması bunları getirirsin gözünün önüne rahat bir nefes verirsin. Ya bunlardan hiç birini yaşamadıysan. Tüm bunlar hayal dünyanı süsleyen sahneler olarak kaldıysa zihninde, o zamanda yaşamak için bir sebep varmı?

Ben anne sevgisi görmeden, baba şefkati tatmadan büyüdüm. İşin kötü tarafı ikisininde sağ oldukaları hâlde yaşayamamış olmam.

Uçurumun tepesinden yine aşağıya bakarak dalgaların, kayalarla birbirine hasretle sarılmalarını, o özlemle birbirine karışmalarını seyrediyordum. Gözlerim yine denizin derinliklerine takılmış geçmişimin bıraktığı derin yaraların kabuk bağlamamasını sağlıyordum. Bağlamasın ki yaşadıklarımı unutup saçma hayallere kapılmayayım. Yine o unutamadığım, en derinden yaralandığım sahneler gözümün önünde canlanmaya başladı.

...
Küçüktüm. Daha yeni birinci sınıfa başlayacaktım. O gün okulun ilk günüydü. Tam takım formalarımı giyip tek başıma okulun yoluna koyuldum. Ara sokaklardan başım önde bir şekilde geçip karşıda görünen okula doğru hızla yürüdüm. Kapısına geldiğimde içeri bir adım atıp kafamı kaldırdım. Etrafa göz gezdirdiğimde Çocuklarının elinden sıkıca tutmuş anneler, onlara sarılıp ağlamamaları gerektiğini söyleyen gözyaşlarını silen babalar gördüm..

Anne ve babamın eksikliğini o an öyle yoğun hissettimki, içimden "neden?" diye geçirdim. Neden benimde beni seven, elimden tutan bir annem, kucağına alıp gözyaşlarımı silen bana "ağlama" diyen bir babam yok. Bu soruyu onca yaşadığım şeye rağmen ilk defa soruyordum kendime. Büyüyormuydum? Hayır belkide evet ama asıl sebebi "görüyordum."

O çocukları öyle çok kıskandımki, onların yerinde olmak için küçücük ellerimle yapamayacağım hiç bir şey yoktu. Bir duvara sinip kafamı yana yatırdım. Onları izlemeye başlamıştım. Kendimi o çocukların yerinde olarak hayal ettim. Gözlerimden sicim gibi yaşlar arkası kesilmeden yanaklarımdan aşağıya süzülmeye başlamıştı. Elimin tersiyle akan yaşları sildim. "Keşke" dedim içimden keşke gözyaşlarımı ben değilde babam silseydi. Ama benim onlar gibi gözyaşlarımı silen bir babam hiç bir zaman olmamıştıki.
...

İşte böyleydi her çocuğun yaşadığı şeyler, benim sadece hayallerimde gerçekleşiyordu..