That Perverted Jerk //luyoon ff

Kabanata 11

An: Sorry sa matagal na update, mabagal ang author niyo. :---( at galing ako sa sakit. At itong kabanata na ito ay tungkol sa past/history ni Jackie, okay?

-

Alam niyo yung feeling na ayun na eh, maabot mo na yung pagarap na matagal mo ng inaasam-asam? Na yung hard works mo eh na paltan ng something good? Pero bakit ako hindi? Bakit ako pa yung taong minalas-malas na hindi makuha yung gusto ko?

Isa lang naman ang gusto ko eh, ang maramdaman kong may mag-mahal sa akin. 

Alam kong minahal naman din ako ng lola ko, pero, parang kulang. 

Nandyan nga si Chad at ang mga kaibigan namin, pero wala pa ring makakapalit sa pagmamahal ng isang magulang.

Ang natatanadaan ko lang sa sinabi ng lola ko na, bago ko pa man daw ako isinilang ng aking ina, ay umalis siya sa poder ng aking ama dahil hindi niya na kaya ang pag-hihirap na ginagawa ng aking mga lola't lolo ko sa kaniya,

Kaunting oras ko lamang nakasama ang aking ina, noong pitong-taon gulang pala mang ako, namatay siya dahil sa sakit. Dapat na sa hospital siya noong mga panahon na iyon, kaso kulang kami sa pera, at wala kaming kakainin kung pumunta pa siya sa hospital.

Kahit na bata pa lamang ako, natatandaan ko ang mga huling sinabi ng aking ina.

"Anak, tandaan mo lagi na, kahit na wala kang ama, nandito ako-kami ng lola mo. At kahit hindi mo nakilala ang ama mo, mahal na mahal ka niya." 

Iyan lang ang natatandaan ko sa mga na sabi niya sa akin. Sobrang sakit. Kasi sa oras na iyon, na wala na siya. Hindi ko man lang siya na sabihan ng 'I love you' nun. Bata pa lang ako noon, at iyak lang ako ng iyak. Anong magagawa ng isang bata? Wala di ba?

Kaya simula nun, ipinangako ko sa sarili ko, si lola na lang ang natitira kong kapamilya, hindi siyang pwedeng mawala. Masakit na masyado, baka 'di ko kakayanin na mawala rin siya.

Pero, habang tumatanda ako, namalayan kong, unting-unting nanghihina si lola. Na hihirapan ako kapag nakikita ko siyang pursigidong nagtra-trabaho para sa pang-araw araw na kailangan namin. Kaya ang ginawa ko, humanap ako ng trabaho kahit na sobrang bata ko pa. Dahil hindi ko kayang tignan ang lola kong na hihirapan dahil sa akin.

Araw-araw ako'y nag-pursigadong nag-trabaho, nagka-sakit si lola kaya kina-ilangan kong mag-drop sa eskwelahan dahil kaunti na lamang ang aming pera. 

Inalagaan ko si lola, binigyan ko ng mga kailangan niyang gamot. Hindi ko hahayaang pati siya'y mawawala pa sa akin.  Simula ng mawala si mama, nag-bago lahat ng paningin ko sa buhay ko. Kung dati'y napapa-amo ako, ngayon hindi. Napag-tanto ko na hindi lahat ng tao ay namumuhay ng matagal, dahil darating din ang oras na mawawala ka rin sa mundong ginagalawan mo. 

Noong panahong may sakit si lola, at walang-wala na ko, na isip ko na, "Paano kaya kong mag-nakaw na lang ako? Wala namang mawawala 'di ba?"

Pero, bago ko pa man magawa iyon, pinagsabihan ako ni lola na 'wag na 'wag raw akong magna-nakaw kahit na wala na kaming pera. Siya ang nag-turo sa akin ng 'wag magnakaw, ng mga nakakabuting gawain na dapat ginagawa ng mga tao.

"Jackie!!!" Nagulat ako dun sa sigaw. Hindi ko namalayan na napaka-lalim na pala ng iniisip ko.

"Jackie!!! *pants* Nandito ka lang pala! Why didn't you told us that you were going to stay here at the library?!" Tanong ni Amber. Kung magtataka kayo kung bakit siya pwede mag-sigaw sigaw dito sa library, ay dahil kalahati ng school na ito ay hawak ng kanyang pamilya. At pwede niyang gawin ang gusto niya, except skipping classes. 

"Wala lang. I feel like I want to be alone right now. A quite one to be exact." I explained to her while reading my book. (wow English, ka-proud naman. hahaha)

"What are you saying?! Mukha kang problemado, and I know hindi mo lang masabi dahil na lulungkot ka. Am I right, or I'm totally right?" This girl is really annoying. Kahit na kapatid yan ni Chad, ang daldal sobra. Nagtataka nga ako minsan kung paano sila naging magkapatid eh.

I sighed as a total defeat. How will I ever out wit this girl?

"Yes, your right." I said with a deadpanned expression. Ever since I had that terrible nightmare about mama.

"Aha! I know it na, you'll come with me mamaya huh? And don't worry, kuya will come." After niyang sabihin yun, nag-wink sa akin ang bruha at nag-lakad paalis sa library.

Tumayo na lang ako dun sa inuupuan ko at nag-hanap ng bagong libro. Weekday ngayon, pero half day lang ang klase naming. O di ba? Ansaya sobra. Note sarcasm there.

Pumunta ako sa section ng mga Mystery/Thriller. Madalas ako dito kasi mas bet ko yung storya na mga thrill, may action, at may halong mystery. Ewan ko ba kung bakit ko na gustuhan mag-basa, I mean-matalino na ko kahit hindi ako mag-basa, pero ewan ko ba.

Habang nag-hahanap ng libro, biglang may naka-bangga  sa akin.

"Ouch!" Sabay kami ng pagka-sabi. Nahulog ako, at napa-upo sa sahig. Medyo malakas yung impact na pagka-bangga namin.

"A-ahm sorry miss." Ah, so lalake pala yung naka-bangga sa akin. Kaya pala ang lakas nung impact. Tinulungan niya akong tumayo, at tinaggap ko naman ang tulong niya. Sino ba naman ako at hindi tanggapin ang tulong ng isang tao?

"Okay ka lang?" tanong ko dun sa lalaking naka-banggaan ko. Hindi ko makita ang mukha niya kasi naka-harang yung bangs niya sa mukha niya. Inabot ko sa kanya yung mga papel na nahulog. Wala naman kasi akong dalang mga papel, kaya malamang sa malamang eh sa kanya yun.

"A-ah, oo. Salamat." Sabi niya sabay ayos na salamin na suot niya. Hindi ko alam kung nahihiya ba siya sa akin o kung ano, pero mukhang isa siyang nerd. Yung tipong hindi masyadong napapansin kasi masyado silang self-study.

"Hindi, ako dapat mag-sorry. Naka-tingin lang kasi ako sa shelves eh." Pinagpagan ko yung pantalon ko kasi alam kong madumi ang sahig ng library.