Why'd you only call me when you are high?

Κεφάλαιο 1

《Κάποιος σε μαχαίρωσε στο λαιμό νεαρή μου》
Γουρλωνω τα ματια μου και γυρνάω αργά προς τη μεριά του ηλικιωμένους άνδρα που στέκεται δίπλα μου.Παταει το κουμπί του ασανσέρ με το βελάκι προς τα πάνω και με κοιτάει κατάματα. Χαμογελάει και δείχνει το λαιμό μου.
《Για το σημάδι σου μιλαω》μου λέει
Το χέρι μου πάει ενστικτωδως προς το λαιμό μου και ακουμπάει το εκ γενετής σημάδι που βρίσκεται κάτω από το αυτί μου που έχει μέγεθος ενώ νομίσματος των δέκα λεπτών.
《Ο παππούς μου έλεγε ότι το σημείο που βρίσκεται ένα σημάδι υποδηλώνει πως το άτομο που το έχει έχασε τη ζωή του σε μια προηγμένη ζωή . Υποθέτω ότι σε μαχαίρωσαν στον λαιμό . Βάζω στοίχημα ότι ήταν ένας γρήγορος θάνατος .》
Χαμογελάω αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να φοβηθώ ή να διασκεδάσω . Παρότι ξεκίνησε κάπως μακάβρια τη συζήτηση , δεν μπορεί να είναι επικίνδυνος . Το γεγονός ότι καμπουριαζει και τρέμει προδίδει ότι δεν ειναι ούτε μια μέρα λιγότερο από ογδόντα χρονών . Κάνει αργά μερικά βήματος προς τη μία από τις δύο βελούδινες που ακουμπάνε στον τοίχο δίπλα στο ασανσέρ . Βογκαει καθώς βουλιάζει στην καρέκλα και μετά με ξανακοιταει.
《Πας στον δέκατο όγδοο όροφο? 》
Μισοκλεινω τα ματια καθώς επεξεργαζομαι την ερώτηση του. Με κάποιο τρόπο ξέρει σε ποιον όροφο παω , παρόλο που είναι η πρώτη φορά που πατάω το πόδι μου σε αυτό το συγκρότημα διαμερίσματων και σίγουρα η πρώτη φορά που συναντάω αυτόν τον άντρα . 《Μάλιστα κυριε》 λέω επιφυλακτικα 《δουλεύετε εδώ πέρα; 》
《Βεβαίως 》
Δείχνει με νόημα προς το ασανσέρ και τα ματια μου παρακολουθουν τους αριθμούς που αναβοσβηνουν ψηλά. Έχουμε ακόμα έντεκα ορόφους μέχρι να φτάσει. Μακάρι να έφτανε λίγο γρηγορότερα .《Πατάω το κουμπί για το ασανσέρ 》μου λέει 《 δεν νομίζω ότι υπάρχει επίσημη ονομασία για τη θέση μου , αλλά μου αρέσει να με αποκαλούν κυβερνήτη πτήσης , δεδομένου ότι στέλνω του ανθρώπους είκοσι ορόφους στον αέρα 》
Χαμογελάω με τα λεγόμενα του καθώς ο αδελφός μου και ο πατέρας μου είναι και οι δύο πιλότοι 《πόσο καιρό είσαι ο κυβερνήτης αυτού του ασανσέρ;》τον ρωτάω όσο περιμένω. Θα ορκιζόμουν ότι είναι το πιο αργό παλιοανσανσερ που έχω συναντήσει.
《Από τότε που γέρασα πολύ για να δουλεύω ως συντηρητής αυτού του κτηρίου . Δούλεψα εδώ τριάντα δύο χρόνια πριν γίνω κυβερνήτης. Νομίζω πως είναι πάνω από δέκα πέντε χρόνια πλέον που στέλνω ανθρώπους σε πτήσεις ψηλά στους ορόφους. Ο ιδιοκτήτης μου έδωσε αυτή τη δουλειά από οίκτο για να απασχολούμε με κάτι πριν πεθανω》
Χαμογελάει
《Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι ο θεός μου έδωσε πολλα ωραία πράγματα για να κάνω στη ζωή μου αλλά σε αυτή τη φάση έχω μείνει τόσο πίσω που δεν θα πεθάνω ποτε》
Πιάνω τον εαυτό μου να γελάει όταν η πόρτα ανοίγει . Σκύβω να πιάσω το χερούλι της βαλίτσας μου και γυρίζω προς το μέρος του μια ακόμα φορά , πρώτου μπω στο ασανσέρ
《Πώς σε λένε; 》
《 Σαμουελ αλλά λεγε με Καπ 》μου λέει 《 όλοι οι άλλοι έτσι με φωνάζουν
《Εσυ Καπ έχεις κανένα σημάδι εκ γενετής; 》κάνει μια γκριμάτσα
《Η αλήθεια είναι πως έχω . Φαίνεται πως στην προηγούμενη ζωή μου με πυροβόλησαν στον πισινό 》
Χαμογελάω και φέρνω το χέρι μου στο μέτωπο μου χαιρετοντας τον όπως αρμόζει σε έναν κυβερνήτη αεροσκάφους. Μπαίνω στο ασανσέρ και γυρίζω έτσι ώστε να κοιτάζω την πόρτα για να θαυμάσετε την εκκεντρική διακόσμηση της εισόδου . Όταν ο κορμπιν μου είπε ότι θα μπορούσα να μείνω μαζί του μέχρι να βρω μια δουλειά δεν είχα ιδέα πως ζούσε σαν ένας πραγματικός ενήλικας. Νομίζα πως θα ήταν όπως την τελευταία φορά που τον είχα επισκεφτεί ακριβώς μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο όταν είχε μόλις πάρει το δίπλωμα του πιλότου και είχε ξεκινήσει να δουλεύει . Αυτό ήταν πριν τέσσερα χρόνια όταν ζούσε σε ένα διαμέρισμα της συμφοράς . Κάτι τέτοιο περίμενα και τώρα. Δεν περίμενα να βρω ενα ψηλό κτήριο ακριβώς στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο . Πατάω το κουμπί για το δέκατο όγδοο όροφο και στη συνέχεια κοιτάζω στον ολόσωμο καθρέφτη του ασανσέρ . Πέρασα όλη τη χτεσινή μέρα και όλο το πρωινό της σημερινής για να πακέταρω τα πράγματα μου από το διαμέρισμα μου στο Σαν Ντιέγκο . Ευτυχώς για μένα δεν έχω και πολλα πράγματα . Αλλά καθώς έχω οδηγήσει σε μια μέρα οχτακοσια χιλιόμετρα η εξάντληση είναι εμφανής στο είδωλο μου στον καθρέφτη. Τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε έναν χαλαρό κότσο ψηλά στο κεφάλι μου . Τα έχω πιάσει με ένα μολύβι καθώς δεν μπορούσα να βρω κάποιο λάστιχακι ενώ οδηγούσα . Τα ματια μου έχουν συνήθως το κάστανο χρώμα που έχουν και τα μαλλιά μου αλλά αυτή τη στιγμή δείχνουν δέκα τόνους πιο σκούρα λόγο των μαύρων κύκλων που υπάρχουν από κάτω τους. Ψάχνω στη τσάντα μου να βρω ενα ενυδατικό κραγιόν ελπίζοντας να προλάβω να σώσω τα χείλη μου πριν το ίδιο χάλια με τον υπόλοιπο εαυτό μου. Ένας τύπος τρέχει για να προλάβει να μπει μέσα καθώς απευθύνεται στον ηλικιωμένο άντρα
《Ευχαριστώ Καπ 》
Δεν μπορώ να δω τον Καπ μέσα από το ασανσέρ αλλά τον ακούω να μουρμούριζει κάτι σαν απάντηση . Δεν ακούγεται τόσο πρόθυμος όσο ηταν μαζί μου να πιάσει κουβέντουλα με αυτόν τον τύπο . Αυτός ο άντρας είναι το πολύ είκοσι οχτώ με είκοσι εννιά χρονών . Μου Χαμογελάει και ξέρω απολύτως τι πέρασε από το μυαλό του αυτή τη στιγμή δεδομένου ότι έκρυψε το χέρι του μέσα στην τσέπη του.
Το χέρι στο οποίο φοράει την βέρα του
《Στον δέκατο 》 λέει χωρίς να σταματήσει να με κοιτάει . Τα ματια του πέφτουν στο μικρό ντεκολτέ του πουκάμισου μου.