(Sinan , Nisanın geçirdiği zor günler ardından ona yardımcı olmak istedi . Kendini kötü hissetmemesi içinde aynı evde yaşamaya başladılar .)
Sinan , Nisanı uyurken izliyordu . Bakıp bakıp gülüyordu . Nisanın saçını severken Nisan birden uyandı .
- Ayyyy !
-Nisan dur dur sakin ol . Benim ?
- Ya Aşkım ödüm koptuu .
- Ben burdayım korkmana gerek yok .
(Nisan hafifçe gülümser.)
-Hadi hastaneye gidelim mi artık ?
-Tamaaaam !
Birlikte arabaya bindiler ve Sinan , Nisanın dudağının kenarında çikolatayı fark etti .
- Şey dudağının kenarında çikolata kalmış .
- Nerde !
- Dur ben alayım .
(Sinan Nisanı öper ve Nisan tebessüm eder)
-Teşekkür ederim .
-Ne demek Nisancım her zaman .
(Nisan gülmeye başlar.)
