yuki, chat me [COMPLETED]

day 146 | epilouge.

june 16, 2018.

Narration.

-

Dexter's

"damn it, chief! anong hindi pwede?! sinasaktan niya si yuki, tapos hindi pwede?!"

napahawak ako ng mahigpit sa may upuan dahil any minute, pwede ko nang masuntok 'tong baboy na pulis na nasa harap ko.

"but sir, japanese ho sila. kahit anong angulo mo tignan, may karapatan siyang ipakasal yung anak niya sa kapwa nila japanese,"

naiinis ako! bwiset talaga. makakapatay pa ata ako dito ngayon.

"leche! hindi mo ako ma-gets eh! karapatan din ba niyang saktan at bugbugin yung anak niya para mapilit?!"

napailing nalang yung pulis at napabuntong hininga.

"hijo, hindi na namin sakop ang ganyang issue,"

"tanga mo chief!"

hindi ko na siya nilingon at nagdire-direcho nalang palabas.

Dexter: san ka nakatira?!

Crystal: bakit?! -_-

Dexter: sabihin mo na!

Crystal: aga aga eh tss. sa 23 diamond st, pleasant hills.

hindi na ako sumagot at nagpunta dun kila crystal.

pwede nya naman siguro akong matulungan.

pagkababang pagkababa ko sa taxi, kumatok agad ako sa pinto at binuksan agad ito ni crystal.

"tulungan mo ako please,"

nawala ang inis sa mukha niya at napalitan ng awa ng makita niya akong lumuhod sa harap niya.

"d-dexter, tumayo ka dyan,"

gaya ng sabi niya tumayo na ako. pero agad kong hinawakan yung kamay niya.

"nagmamakaawa ako sayo crystal, bilang kaibigan ni yuki... at bilang ako, na sobrang mahal si yuki, hindi ko kayang mawala siya sakin, nagmamakaawa ako,"

damn. ang bakla ko. bakit umiiyak ako. shit yuki! sayo lang ako umiyak ng gan'to.

"d-dexter, alam mong wala tayong magagawa."

napasapak ako sa pader na nasa gilid ko.

"ayaw niyo kong tulungan!! fuck! wala kasi kayo sa posisyon ko! hindi niyo alam gaano kasakit!"

tumalikod na ako atsaka mabilis na umalis.

narinig ko si stal na tinatawag ako pero di ko na siya pinansin.

ang bakla ko tignan ngayon pero wala eh. yung mahal ko kasi.

sa pangalawang beses, umiyak ako.

tumingin ako sa orasan ko.

9:01am.

malapit na yung kasal niya. may magagawa pa ba ako?

-

ah shit! bakit ngayon pa natraffic?! alas-dyis na kingina naman talaga oh!

"manong, oh."

inabot ko na yung bayad sa driver at dali- daling tumakbo palabas ng taxi. tatakbuhin ko nalang! shit.

nasa labas na ako ng cathedral. kinakabahan ako. pero para kay yuki, gagawin ko.

binuksan ko yung pinto at nakita ko si yuki ko, nasa harap na ng altar. dapat ako yun eh.

"sa pagkakataong ito, may tumututol ba sa kasalang ito?"

buong lakas akong sumigaw.

"ako ho! tutol ako sa kasal na yan,"

lahat sila tumingin saakin. miski si yuki ko. umiiyak siya.

"akin lang po yang babaeng yan! akin lang yan, ako lang pwedeng maging asawa nya."

mabilis akong tumakbo sa harapan kung nasaan si yuki.

agad ko siyang niyakap at niyakap niya din ako pabalik.

"akin ka lang wife, mahal na mahal kita."

"sayo lang ako hubby, mas mahal kita."

naramdaman kong may humawak sa braso ko!

"tigilan mo na si yuki! ikakasal na siya," galit na galit siya. si papa-- este papa ni yuki.

"sakin lang ho siya ikakasal, papa."

nakatanggap ako ng malakas na suntok kaya natumba ako.

"hindi ka isang hapon,"

isa pang suntok.

"pero mahal ko anak niyo,"

isa pang suntok ulit.

tumayo ako at hinawakan si yuki.

akin lang siya.

"hindi pwede!"

nakita kong humugot ng kung ano yung papa ni yuki.

damn it! baril.

"hadlang ka sa kasal na'to, at ikaw yuki, anak pa naman kita. pwes! tinatakwil na kita!"

babarilin niya si yuki ko.

hindi ako nagdalawang isip na yakapin siya.

maprotektahan ko lang siya.

"deeeeeeeexteeeeer!"

boses lang ni yuki yung narinig ko.

"w-w-wife... m-mahal k-kita."

niyakap niya ako.

"dexter, hold on! you shit, wag ka munang mamatay! papakasal pa tayo anoba!"

nginitian ko siya atsaka hinaplos yung mukha niya.

"i will,"

unti unting pumikit yung mata ko.

sa huling pagkakataon...

nayakap ko yung mahal ko.

at naparamdam ko sakanya kung gaano ko siya kamahal.

- END.

All right reserved 2015.
Do not plagiarize.