***
Nakaburol sya ngayon sa chapel malapit sa bahay nila. I don't want to look at him. I don't want to see him lying inside that coffin, lifeless. Hindi ko kaya e.
Maraming beses kong inisip na sana katulad nalang ng nangyayare sa mga stories na nababasa ko yung nangyayare ngayon sakin. Na hindi naman nya talaga katawan yan. Na buhay pa talaga sya and after ilang days magpapakita siya saken.
Na sisipot pa ren sya sa kasal namen. Na planado to. Na surprise wedding yung ibibigay nya. Tapos magkasama pa rin kaming dalawa.
Parang nung bago lang siya pumuntang Cebu nagkukwentuhan pa kami. Naalala ko pa nga yung pinaguusapan namen yung kasal. Hindi ko alam na ganito yung pipigil saming dalawa. Hindi ko inasahan na kamatayan na ang kokontra.
Sana nga hindi nalang to totoo.
Pero hindi e. Pagkadating palang ng bangkay dito sa Manila, pina-DNA agad nila Mommy Dhang, mommy nya. Isa pa, i looked at the guy's right wrist and saw a tats. His tattoo. 3xCS. Abbreviation for my name, Trix Cathyren Saavedra.
***
I've been here for hours. Marami ng tao ang dumating at umalis. Pero ako, nanatili lang sa kinauupuan ko.
Hindi ko magawang harapin ang mga taong dumadating maliban nalang sa mga kaibigan namin na lumapit saken.
I don't know how i look. But i still doesn't care. Even if i look miserable.
I am. Miserable.
Hindi ko alam kung pano ko ipagpapatuloy ang buhay ko na wala na sya sa tabi ko, habangbuhay. Hindi ko alam kung makakasurvive ako ng hindi ko naririnig ang boses nya ng matagal. Hindi ko alam kung pano ko sisimulan ang araw ko na walang Brix na babati saken. Hindi ko na ulet makikita yung mga ngiti nyang nagpainlove saken. Hindi ko na ulet mararamdaman yung presensya nya na laging nagpapagaan ng loob ko.
Kase ngayon, wala na yung lalaking sobrang mahal na mahal ako. Wala na yung taong magpapaalala sakin na wag magpalipas ng gutom. Yung lalaking ipapaalala sakin kung ganu nya ako kamahal. Wala na sya na ibibigay sakin lahat. Wala na yung taong gagawin ang lahat para lang sumaya ako. Wala na sya e. At hindi na sya babalik.
Hindi ko alam kung kelan ko matatanggap na wala na sya talaga. Hindi ko alam. Hindi ko ata kaya.
***
I stayed for another couple of hours before i went to their home just to take a bath. After taking shower, i let myself lay in his bed, smelling his scent. I just stared at the ceiling and tried to take in everything that's happening.
I looked at his bedside table and find our favorite picture. It was taken 6 years ago. Him, being a typical nerd in school, wearing braces and glasses, but still looked hot for me. And me, wearing my bunny ears.
I am smiling wide looking at the camera, holding a bouquet of flowers while his left arm is draped around my shoulder. He was staring at me, looking at me with tenderness and love in his eyes.
It was an ordinary day at school, but special for the both of us. This is when we became official. Our first day, first picture together.
I hugged the photo frame in my chest. Hindi ko namalayan na umiiyak na naman pala ako.
Hindi ako umiiyak habang nasa chapel. Pero pag mag isa nalang ako, doon nalang bumubuhos ang mga luha ko na parang wala ng katapusan.
Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa ganoong posisyon.
***
Nagising ako na mabigat ang dibdib ko. May luha sa magkabilang mata.
Napanaginipan ko sya.
White blinding light surrounds him. Yet i can still see his face clearly.
His eyes, his nose, his smile. That smile that captivates my heart.
How much i would be willing to give up anything just to see, feel and hold him again.
I miss him. I miss him so much. I miss him badly.
