***
One week na ang lumipas mula ng libing nya. Andito ako ngayon sa kwarto ko.
I miss him.
I want to be with him.
Ayoko na.
Pag ba ginawa ko to, makakasama ko na sya.
Hindi ko na kaya e.
Mababaliw na ko sa pagpapanggap na okay ako. Hindi ko na talaga kaya.
I opened my drawer and get that 'thing'.
I felt a stinging pain in my wrist then i saw blood, more blood. Hanggang sa mawalan na ako ng malay.
***
Sa pagbukas ko ng mga mata ko, puro puti lang ang nakikita ko. I look around the room and found someone sitting beside my bed, his head low.
My tears started flowing.
Bakit nabuhay pa ko? Gusto ko na syang makasama e. Kala ko makikita ko na sya. Kala ko magkakasama na ulet kaming dalawa.
Ayoko na e. Suko na ako.
Pero bakit pa ba ako nabuhay?!
Gumalaw yung taong nakaupo sa tabi ng kama ko. Siguro naalimpungatan sya sa pag iyak ko.
It was Jed. His best friend.
"Gising ka na pala. Sandali lang ha tatawagin ko lang sina tita." Sabi nya bago sya tumakbo palabas ng kwarto.
After a minute, bumukas muli ang pintuan at pumasok sina Mommy at Dad.
"Anak. Mabuti naman at ayos ka na. Salamat talaga kay Jed at natulungan ka maagapan." My mom said teary-eyed.
I looked at her and saw different emotions in her eyes. Fear, relief, and joy reflected in her eyes.
"Iwan mo muna kami Jed. May kelangan lang kaming pagusapan." Dad told Jed and so he left.
"Anak..." pasimula ni Mommy.
"Bakit mo nagawa yun? Alam kong nasasaktan ka sa nangyare. Pero nandito naman kami ng Dad mo di ba? Even your Mommy Dhang and Daddy Carlos. Pati friends mo nag alala sayo. Lalo na si Yana.
They called kanina kaya lang tulog ka kaya ako na muna ang nakipagusap sa kanila. They said they will catch a flight as soon as possible para mapuntahan ka."
Nakikinig lang ako kay Mommy habang nagsasalita sya. Nakakahiya naman kina Mommy Dhang. Uuwe pa sila para lang saken.
"Anak..." pagpapatuloy nya.
"Buntis ka." She said with a small smile on her lips. Maybe she is still weighing the situation.
I'm pregnant.
Sa sinabing yun ni Mommy, feeling ko ang tanga tanga ko. Feeling ko iresponsable ako. Na idadamay ko pa yung anak namin sa katangahan ko.
Napahawak ako sa tiyan ko habang tumutulo ang luha sa pisngi ko.
"Ma... okay lang naman sya di ba? Yung anak namen?" Tanong ko sa kanya hoping na positive ang sasabihin nya.
"Oo anak. Maayos naman kayong dalawa." She said then smiled fully.
Naiyak pa ako lalo sa sinabi nya. Siguro kung pati yung anak namin nawala saken, hindi ko na talaga alam ang gagawin ko.
Niyakap lang ako ni Mommy habang si Dad naman ay hinahaplos haplos ang buhok ko, pinapatahan ako.
***
Nagising ako dahil sa ingay sa paligid ko. I took a glance at the wall clock and it reads 4:15. I guess it's already afternoon.
"Ateee!!"
Yana jumped on the bed and squeezed me with her hug the moment she saw me awake. The usual Brianna, jolly.
"I heard i'm going to have a niece or nephew?" She said whispering loudly. I don't know if she really is whispering or it just look like it.
I just smiled at her. Tapos bigla nalang syang nagtitili. Ang ingay nya talaga. Bute nalang private room to.
