Het was een koude herfstdag toen ik door het park liep.
Voorzichtig liet ik me zakken op het bankje waar jij altijd zat.
In zoon korte tijd was je erg belangrijk voor me geworden, en nu ineens was je verdwenen.
In de schaduw van het leven getrokken, waar niemand je kon zien.
En het deed me pijn, veel pijn.
JE LEEST
Zwijgen
Short Story"Durf je dan niet met me te praten?" "..." "Mag ik je dan 'Placida' noemen?" Vreemd kijk je me aan. "Het betekend stilte." Cover made by: Rani1999
