Kalktığımda canım kahvaltı etmek istemiyordu,okula gitmek istemiyordu. Kahvaltımı etmedim. Okulada gitmeyecektim ama gitmem lazımdı. Yola çıktım. Ayşe'yi aldım ve beraber okula gidiyorduk. O sabah daha bir yavaş,daha bir halsiz gidiyordum. Okul kapısına gelince girmek istemedim. Ama mecburen girdik. O gün gözlerim hep onu aradı ama o yoktu. Gülüşünü bir daha duyamayacaktım,gözlerini bir daha göremeyecektim. Bunu bilmek bana sürekli acı veriyordu. Gözümün önünden gitmiyordu son bakışı. O gün ilk tenefüsten sonra hiç yerimden kalkmadım. Bir şeyler yemedim. Öyle yokmuşum gibi,sessiz sessiz oturdum. Derslere katılmadım. En arka sıraya geçtim. Sadece akşam olmasını ve eve gitmeyi bekledim. Kızlar geliyordu. Sorular soruyorlardı ama hiçbirine cevap vermiyordum. Ağlayasım geliyordu ama kendimi tutuyordum. Son derse gelince şükrettim. Hızla yürümeye başladım. Eve gelince hemen yattım. Akşam yemeğide yemedim. "Öğlen fazla yemişim" deyip geçiştirdim. Tam bir hafta böyle geçmişti. Yemek yemedim. Babam kızıyordu tabii yemediğim için ama ne yapiyim. Yemeyi istemiyordum hiç. Ve tabii konuşmamıştık da. Demiştim ya hani,aniden keser diye. Kesti işte. Mesaj falan atmadı. Bende atmadım. Öyle geçirdik günleri. Konuşmadan,bir kelime söylemeden geçirdik. Özlüyordum. Aklımdan çıkmıyordu bir türlü. Bizim birde geçmişimiz vardı onunla. Sevgiliydik bir zamanlar ama bir sebep söylemeden gitmişti yine. Sadece "olmuyor" deyip bitirmişti. Ben o günden sonra bir defter tutmaya başlamıştım. Her gün olmasada sık sık yazıyordum o deftere. Gün gün her şeyi yazıyordum. Tabi onun haberi yok. Olmasın da. Ne gerek var?
...
