Past's Girl ⇢ A.I.

t h r e e

A s h t o n

Κάνω μια ακόμη γραμμή στο τέλος του άξονα. «Εδώ, είναι το 1900 όπου έρχεται η Adele.»
Σηκώνομαι και περπατάω μέχρι τον υπολογιστή. Πατάω στην αναζήτηση Ταξίδια στον Χρόνο και, για άλλη μια φορά, μπαίνω στην σελίδα της Wikipedia. Αρχίζω να διαβάζω.
«Τα ταξίδια στον χρόνο είναι κάτι που οι επιστήμονες προσπαθούν να πραγματοποιήσουν ακόμα και σήμερα. Λένε πως οι έρευνες τους είναι σε πολύ καλό δρόμο, ωστόσο δεν κατάφεραν εδώ και περίπου 10 χρόνια να σημειώνουν κάποιου είδος πρόοδο.
Μύθος:
Πριν από περίπου 100 χρόνια άρχισε να κυκλοφορεί ένας μύθος. Αφότου το Μπλε μενταγιόν της ερήμου πέρασε στην Adele Γιατρούδη» σταματώ τόσο απότομα που νόμιζα πως η ανάσα μου κόπηκε. Κοιτάω την Adele που κάθετε δίπλα μου, και παίζει άτσαλα με την οθόνη του υπολογιστή. Βρίσκω την δύναμη και συνεχίζω. «οι ντόπιοι στην Κρήτη, ένα μεγάλο νησί της Ελλάδας, σκέφτηκαν έναν ακόμα μύθο που συνδέεται με αυτόν. Τον μύθο των ταξιδιών στον χρόνο. Έλεγαν πως το μενταγιόν αυτό συνδεώταν με τα ταξίδια στον χρόνο. Αλλά, παρόλο που μετά τον...» Σταματάω. Δεν θέλω η Adele να μάθει ότι πεθαίνει και πότε. Προσπερνώ το σημείο εκείνο. «όταν πέρασε το μενταγιόν στα χέρια των επιστημόνων, παρόλο που έκαναν πάρα πολλά πειράματα, δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα ταξίδια στον χρόνο. Έτσι, επαψαν όλοι να πιστεύουν στον μύθο.»
Σηκώνομαι και επιστρέψω στον πίνακα. Η μαμά μου με κοιτάει γεμάτη ενδιαφέρον, ενώ ο Harry με την Adele παίζουν ένα παιχνίδι με τα δάχτυλά τους. Καλύτερα να μην τα ξέρει όλα αυτά.
Έτσι περνώ τον λόγο αναφερόμενος στην μαμά μου. «Λογικά, η Adele κατάφερε να λύσει τον μύθο.»
«Πρέπει να την ρωτήσουμε πώς» επενέυει η μαμά μου και εγώ απλά γνέφω. Περνει τον λόγο. «Adele, θυμάσαι τι έκανες χθες το βράδυ;»
Η Adele διακόπτει το παιχνίδι και χαμογελάει. «Ναι. Φάγαμε με τον πατέρα και την γιαγιά Αγγέλω βραστά λαχανικά του κήπου μας και μετά βοήθησα στο σημάζεμα του τραπεζιού. Ύστερα καληνύχτησα τους πάντες και ανέβηκα στο δωμάτιό μου.»
«Μήπως σκέφτηκες το μέλλον ή κάτι τέτοιο;»
«Ναι. Ευχήθηκα να μάθω πως θα είναι τα βραστά λαχανικά στο μέλλον.»
Ο Harry αρχίζει να γελάει δυνατά. Κρύβω το χαμόγελο μου και ρωτάω. «Μήπως έπιασες το μενταγιόν σου κατά αυτή τη σκέψη;»
«Όχι. Δεν το φορούσα.»
Την κοιτάω παράξενα. «Και τώρα πώς το φορούσες;»
«Δεν ξέρω.» Ανασηκώνει τους ώμους της και συνεχίζει να παίζει με τον Harry.
Περνάω άτσαλα τα χέρια μου στα μαλλιά μου προσπαθώντας να καταλάβω.
Πώς έφτασε εδώ τότε;
Δεν είχε σχέση το μενταγιόν τελικά;
Και πώς βρέθηκε πάνω της;
Διάφορες ερωτήσεις κατακτούν το μυαλό μου. Πιάνω πάλι τον μαρκαδόρο και κάνω ένα ημικύκλιο βελάκι πάνω από το ευθύγραμμο τμήμα του 1900 με το 2011. «Με κάποιον τρόπο η Adele ταξίδεψε από εδώ» πατάω τον μαρκαδόρο στο 1900, «Εδώ» σημαδεύω με τον ίδιο τρόπο το 2011.
«Θα είναι πολύ δύσκολο να βρούμε πώς θα γυρίσει πίσω, Ashton» επέμβει η μαμά μου.
«Ακριβώς. Γιαυτό και πρέπει να την εισάγουμε στην κοινωνία μας. Και θα είναι πολύ δύσκολο.»
«Ναι.» συμφωνεί. «Σήμερα είναι Παρασκευή. Τα σχολεία σας ανοίγουν ξανά την Δευτέρα. Θα πάμε σήμερα για να της αγοράσουμε κάποια ρούχα και την Δευτέρα θα πάω εγώ στον Λυκειάρχη σου να τον ειδοποιήσω πως για κάποιους μήνες μετακομίζει από την Ελλάδα στο Σύδνεϋ η ξαδέρφη σου.»
Χαμογελάω πλατιά.